‘Het komt me wel heel erg bekend voor. Is dit van een film? Dit is van een film, volgens mij.’

Je hebt met een aantal van deze muzikanten samengewerkt.
‘Het Metropole!’

Met Elvis Costello, onder leiding van Vince Mendoza.
‘Ze werken met iedereen. Het is hun kracht dat ze inzetbaar zijn voor heel veel verschillende dingen. Mijn celliste Annie Tangberg speelt er in, en de andere twee muzikanten van het West Side trio waar ik veel mee speel ook, dus ik hoor wel alle verhalen. De ene week is voor hun heel leuk, de andere week is het weer wat saaier.’

Ik kan me voorstellen dat jullie muziek redelijk uitdagend was.
‘Ze vonden het geweldig. Vince Mendoza heeft mij nog wel eens een mail gestuurd, hij wilde heel graag mijn Transcendental Man-plaat met het orkest uitvoeren, maar dat is gewoon niet te financieren. Bauer had het geluk dat er in die tijd nog geld was, nu is de situatie bij het Metropole verschrikkelijk.’

Het was voor Berend en jou waarschijnlijk een geweldige speeltuin.
‘We hadden het wel eens gehad over hoe leuk het zou zijn als we dit met een orkest konden doen. Toen dit eind 2004 langskwam, hebben we het eerst nog een jaar uitgesteld. We wilden minstens een half jaar de tijd hebben om nummers te kiezen en daar een nieuwe versie van te maken, en om nieuwe nummers te schrijven. Omdat we allebei nauwelijks noten lezen, laat staan schrijven, is alles eerst bij Berend thuis in de studio opgenomen. Berend heeft Vienna Symphonic Library op zijn computer, waarmee je alle losse instrumenten kunt inspelen. We hadden een lijstje hangen: hoeveel violen hebben we tot onze beschikking? En dan speelden we dat in. Martin Fondse, een componist/arrangeur die vaak met het Metropole heeft gewerkt, heeft onze demo’s vervolgens uitgeschreven en georkestreerd. De repetitie was een van de heftigste ervaringen die ik ooit heb gehad: zestig man die allemaal tegelijk jouw muziek spelen. Zeer indrukwekkend. Ik ben in mijn leven nooit zo nerveus geweest als toen we in Vredenburg moesten spelen, maar ik heb ook nog nooit zó genoten van een concert als toen. Alsof ik in een bad van klanken stond.’

‘Posies! Dit is van Frosting On The Beater. Grappig, dit nummer is ook het eerste dat ik van hun kende. Mijn ex Jeroen, een enorme Posies-fan, leerde mij eind jaren 90 drummen, en met dit nummer moest ik meespelen. The Posies zijn destijds verder een beetje aan mij voorbij gegaan. Hun sound is geïnspireerd door Big Star, waar ik al sinds begin jaren 90 een enorme fan van ben. Daarom is het eigenlijk raar dat ik The Posies toen heb gemist. Pas toen ik met Ken Stringfellow ging werken heb ik dat ingehaald.’

Hoe is die samenwerking met Ken tot stand gekomen?
Dat komt eigenlijk door Gert-Jan Blom, die bij het Metropole werkt als producent. Hij is een soort A&R-manager voor het Basta-label en heeft me daar aanbevolen. Ze kenden me al van Bauer, dus ik kon vrij snel bij hen tekenen voor mijn soloproject (Winterland, TvV). Gert-Jan vroeg JB Meijers (producer/gitarist,TvV) om mijn tweede cd te produceren. En in het eerste gesprek met JB kwam Ken eigenlijk al meteen ter sprake: “Ik werk nu ook af en toe met Ken Stringfellow, ken je die nog van The Posies?” Ik had The Posies wel zien spelen, maar toen ik het nazocht bleek dat Ken vijftien jaar lang Big Star nieuw leven had ingeblazen en met ze heeft gespeeld, dus ik vond het wel interessant. Eerst was ik nog een beetje voorzichtig. Ik dacht: nóg zo’n rockproducer erbij. Maar het klikte met Ken heel goed, hij snapte waar mijn muziek vandaan kwam en had ook die speeltuinmentaliteit: heel veel ideeën en ze dan meteen uitvoeren. Zo van: “We gooien een piano door een versterker en we gaan het nú doen!” Dat heeft mij ook weer een flinke stap verder getrokken. Met Bauer moest live spelen altijd heel perfect, precies zoals het op de plaat stond. Daardoor was ik altijd een beetje gespannen met spelen. Dat heb ik door Ken afgeleerd. Ik heb met hem veel live gespeeld. Hij is altijd heel los, hij maakt ook nooit een setlist: “Ik ga wel wat spelen, ik roep je wel als je op moet.” ’

‘Even denken, ik wéét wie dit is… Oh ja, Sufjan Stevens! Grappig, toen ik zojuist op de fiets naar huis zat dacht ik nog: als je die er maar wel bij hebt. Hij betekende voor mij een omslag in liedjes schrijven. We schreven met Bauer ook wel eens iets in vijfkwartsmaat, maar wat hij doet gaat een stap verder. De koortjes, zijn fluitarrangementen... het is heel gedurfd. Zijn composities hebben prachtige wendingen. Het zijn absoluut geen standaard popliedjes, en toch zit er heel veel emotie in. Ik heb hem een stuk of zeven keer live gezien, enkele van de meest waanzinnige concerten die ik ooit heb gezien. Ik heb hem ook ontmoet. Een van zijn blazers, John Ringhofer, bleek een enorme Bauer-fan te zijn. Ik ben met Ringhofer bevriend geraakt tijdens de Illinoise-tour in 2005 toen ze hier speelden. Hij heeft me aan Sufjan voorgesteld. Sufjan is heel verlegen, overrompeld door het succes. Het is nu een heel moeilijke jongen, een complete controlfreak. Het verhaal ging dat hij op de tournee bijna elke dag tijdens de soundcheck nummers veranderde, dan kreeg de band gewoon nieuwe partijen: “Oh, ik heb nu bedacht dat we het zo gaan doen.’ En hij beult zijn muzikanten af. Het is heel leuk om met hem te spelen, maar ook heel heftig. En daarom is hij ook zo goed, hij weet zo ontzettend goed wat-ie wil. Hij vindt zichzelf ook steeds opnieuw uit. Het is een genie. Ik wil hem zo graag een keer een cd geven en zeggen: zou je niet een keer met mij willen werken. Als ik met Ken Stringfellow kan werken, dan kan ik ook met Sufjan Stevens werken. Zeg nooit nooit.’

Ik zeg: door naar de volgende track.

‘Oh ja. Ben Folds. Je hebt inderdaad wel de goeie tracks gekozen.’

Straks wordt het moeilijker, hè.
‘Hij is ook één van mijn grote helden. Ik heb een Grote Drie waar hij toe behoort, samen met Sufjan Stevens. Ik ben heel benieuwd of de derde straks ook langskomt. Ik ga niet zeggen wie, dat is dan een test voor jou. Maar goed, Ben Folds is één van de meest waanzinnige liedjesschrijvers. Nog meer een liedjesschrijver dan Sufjan, die veel meer een collagekunstenaar is. Bij Folds draait het om het liedje.’

Hij is ook een virtuoze pianist. Hier klinkt hij als Randy Newman op speed.
‘Je moet hem een keer live zien. Het is geweldig, hij stáát te spelen. Het is een ervaring. Hij gooit op een gegeven moment zelfs zijn krukje op de piano. Hij is niet bang om fouten te maken. Ook weer heel anders dan Sufjan Stevens..’