‘Natuurlijk, The Beach Boys, I Know There’s An Answer, maar in wiens versie? Ik heb het wel eens eerder gehoord maar ben vergeten wie het is.’

Sonic Youth. Betekende die band iets voor jou?
‘Ja, in het begin wel. Die periode rond EVOL. Maar dat was niet mijn beste tijd. Ik wist absoluut niet wat ik moest doen. Ik woonde in de buurt van Café Helmers in de Amsterdamse Helmerstraat en dat zegt al genoeg. In die tijd woonde ik bij John Cees Smit van Scram C Baby in huis. Veel alchohol, veel “wat moet ik nou na de academie”. Het was vóór Bettie Serveert, in de tijd van De Artsen, met wie ik altijd meeging.’

Was Bettie Serveert een redding voor jou op het juiste moment?
‘Bettie Serveert, en daarvoor De Artsen, is absoluut mijn redding geweest. Ik weet niet wat ik gedaan zou hebben als mensen als Carol, Peter, Joost en Herman niet op mijn pad waren gekomen. Het heeft mij heel erg gevormd in die tijd, en ik ben heel erg trots op wat we allemaal hebben gedaan. Het zijn bovendien vriendschappen voor het leven gebleken, en dat is nóg belangrijker. Maar Sonic Youth staat voor mij dus eigenlijk een beetje voor een rottijd. Op zich een prima band, ik ben alleen niet zo gek van de groep mensen die zich daar omheen heeft gevormd: eenkennige fans. Heel erg Volkskrant. Ik begrijp dat het heel goed is, maar dan luister ik toch liever naar Back From The Grave.’

De vraag ‘Beach Boys of Sonic Youth?’ is dus een tamelijk overbodige.
‘Ja, dat lijdt geen twijfel. En Pet Sounds is dan niet eens mijn favoriete Beach Boys-plaat. Dat is Friends. Heel klein, bijna Bauer-achtig. Prachtige liedjes, heel direct. Over Pet Sounds gesproken: een half jaar geleden werd ik gevraagd of ik twee nummers wilde zingen op een Pet Sounds-avond in het Concertgebouw, en ik kreeg het niet voor elkaar. Ik kan meestal wel het begin van zo’n liedje zingen, maar halverwege komt er dan een hoger bereik, zodat ik het nooit helemaal kan zingen. Dus zong ik in het tweede deel van het concert Wonderful van Smile en het geweldige Long Promised Road van Surf’s Up. Maar het moest wel worden getransponeerd. Brian had zó’n geweldig bereik. Nu is de man niet veel meer, hoor: nóg een keer op tournee met Pet Sounds. Als je dat vergelijkt met wat McCartney nu nog steeds presteert, is er dan niemand die tegen Brian zegt: misschien moet je er toch eens mee stoppen?’

‘Natuurlijk, dat is de nieuwe Bettie! Supergoed. Die héle nieuwe plaat is trouwens helemaal te gek. Blij dat het ze is gelukt. Ze hebben natuurlijk meer platen gemaakt zónder mij dan met mij, maar mensen zeggen dat dit het gevoel van “toen” heeft.’

Zou je deze muziek zelf nog wel eens willen maken? Lekker raggen achter een drumstel?
‘Soms wel. Maar niet al te vaak. Ik heb sowieso niet veel behoefte om achter een drumstel te zitten, ik raak er gauw op uitgekeken. Maar ik zei vorige week nog tegen Gwen dat ik wel eens iets nieuws zou willen doen, met bijvoorbeeld een heel klein setje en héle dunne stokjes, heel zacht jazzy spelen. En vijf jaar geleden deed ik met Bettie de Palomine-reünietour. Zodra ik achter mijn drumstel ging zitten en Herman en ik met een van die oude nummers begonnen, keerde weer exact dat gevoel terug. Dat is dus de blauwdruk van die sound. Die bacterie deelden we met zijn allen, al speelden we nu wel beter en strakker dan vijfentwintig jaar geleden.’

Heeft live spelen met andere muzikanten voor Bauer dan toch niet ook een meerwaarde ten opzichte van alleen in de studio werken?
‘Ja, zeker, maar ik vind het ook een hoop gedoe. Eyes Fully Open is erg gelaagd, er is heel weinig ruimte om de nieuwe songs live uit te breiden. Alles staat vast, ik gebruik live een sampler en dan moet alles in het goede tempo zitten. En we gebruiken niet alleen maar drums, zang en gitaar: we staan met zeven man op het podium en Maarten (Helsloot, toetsenist – TvV) heeft een belachelijke batterij aan vintage synthesizers en mellotrons bij zich. Dat is ook duur. En ik ben echt een studiomens, dat vind ik toch het leukste.’

Niet raar als je grote helden Brian Wilson en Andy Partridge zijn, weird scientists in een muzieklab.
‘Ha, zeker! Maar nu dan ben ik toch van plan om de volgende Bauer-plaat – of in elk geval èèn plaat – meer samen met Maarten te gaan maken, en met Gwen en haar modulaire synthesizers. Dat moet een beetje een elektronische plaat worden. Geen strijkers maar synths, iets kleiner, zodat we hem gemakkelijker live kunnen uitvoeren, want met Eyes Fully Open heb ik daar absoluut geen enkele rekening mee gehouden.’

‘O ja, natuurlijk. Zijn dit The Leonids van Sonja van Hamel? Een van de platen van het jaar. Heel erg mooi. Haar liveoptredens zijn ook erg mooi, met die animaties. Ik ben benieuwd wat ze hierna gaat doen.’

Heb je er ooit aan gedacht om haar te vragen toen je weer met Bauer begon?
Berend antwoordt licht bedachtzaam: ‘Nou ja, ze had natuurlijk al twee soloplaten gemaakt voor- dat ik überhaupt iets nieuws wilde uitbrengen. Nee, het is prima zo. Ik ben natuurlijk ooit helemaal alleen begonnen, en nu ga ik ook alleen weer door.’

Wat vond ze van jouw nieuwe plaat?
‘Heel goed. Ik ben bij haar langsgeweest in Den Haag en heb hem laten horen. Ze vond het ongelooflijk. Mooi gemaakt en geproduceerd.’

‘De laatste Bowie. Heel erg goed. Die heb ik toen gekocht, twee keer gedraaid en daarna niet meer. Dat komt ook omdat ik hier bijna een plaatsvervangende pijn van krijg. Ik vind dit niet makkelijk om te draaien, omdat ik… Met de eerste plaat van Spinvis had ik dat ook. Die vond ik zó goed, die heb ik twee keer gedraaid en daarna nooit meer. Gewoon omdat ik die eigenlijk zélf had willen maken. Dus die zet ik in de kast en vervolgens ga ik doorwerken. En Blackstar vind ik een hele donkere plaat die niet per se prettig is om op te zetten. Maar ik begrijp de plaat wel heel goed, hij is fantastisch geproduceerd.’

Wist je dat dit nummer deels is geschreven in Nadsat, de taal die de droogs uit Anthony Burgess’ A Clockwork Orange gebruiken: cheena, malchick, moodge?
‘Nee, haha. Daarover gesproken: wat dacht je van de soundtrack van A Clockwork Orange door Wendy Carlos? Een van de mooiste Moog-platen die er zijn gemaakt!’

Tot slot volgt er nog een bonustrack voor Berend, die een groot bewonderaar is van Ian Dury – op een plank in de woonkamer staat Hello Sausages, de bundel met Dury’s verzamelde teksten.

Ian Dury’s uit duizenden herkenbare Cockney-rasp trapt af: ‘Winnie The Pooh is having a wank / “And what are you up to?” said Tommy the Tank.’ Berend schiet in de lach: ‘Ian Dury! Van welke plaat is dit? Ik ken het niet.’

Het is een outtake, die destijds te grof werd bevonden voor het album.
‘Nogal, ja! Toen de plaat Do It Yourself uitkwam, kocht ik vier verschillende versies van de ‘behanghoes’. Het is altijd nog één van mijn favoriete platen. Ik ben een enorme fan van deze hele moeilijke, geniale kunstenaar slash poëet. Ik verzamel de biografieën, en ik heb op het internet contact met Jemima Dury, zijn dochter. Ik ben een paar jaar geleden met Gwen speciaal naar Londen gegaan om Sex & Drugs & Rock & Roll, de biopic met Andy Serkis, in de bioscoop te zien.’

Stel, in het onwaarschijnlijke geval dat er ooit een biopic wordt gemaakt van Bauer of Bettie Serveert, wie zou jou dan moeten spelen?
‘Ik heb dat toevallig pas eens onderzocht, en ik kwam tot de volgende conclusie: Peter zou moeten worden gespeeld door Sam Rockwell, Carol door Cameron Diaz, Herman door Vincent D’Onofrio en ikzelf door Jemaine Clement. Die laatste zal mij dan na het overweldigende succes van de Bettie-biopic ook spelen in de Bauer-biopic.’