Tommy Lee Jones
Tommy Lee Jones is een acteur die bij publiek én kritiek wel een
potje kan breken. Zijn verweerde kop maakt hem uitermate geschikt voor
ruwebolsterblankepitrollen, en zijn wat onderkoelde manier van acteren past
goed bij het vermoeide cynisme dat die ruwe bolsters vaak eigen is - denk
aan zijn rollen in No Country for Old Men of de Men in
Black-films. Behalve acteren kan Jones ook regisseren. In 2005 maakte
hij de verrassende neo-western The Three Burials of Melquiades
Estrada, over een man die op sjouw is met het lijk van een vriend om
hem een waardige begrafenis te geven. Jones speelde zelf de hoofdrol in
deze redelijk harde film, die terecht goed werd ontvangen.
Nu na negen jaar is er dan de opvolger, The Homesman, met wederom Jones als regisseur en hoofdrolspeler. Helaas haalt deze film niet het niveau van Three Burials: het is een volgens de gebruiksaanwijzingen in elkaar geschroefde Ikea-western.
Jones speelt een opportunistische deserteur, die in pakweg 1850 door een sterke, karaktervolle vrouw (Hillary Swank) gedwongen wordt haar te begeleiden op een tocht van enkele (winter)maanden. Doel van de tocht is het transport van drie krankzinnig geworden vrouwen, van een primitieve pioniersnederzetting in Nebraska naar een iets geciviliseerder stadje in Iowa.
Een dergelijke simpele verhaallijn rond twee tegenstrijdige karakters in barre, barbaarse omstandigheden heeft al heel wat prima titels opgeleverd, maar met The Homesman is dat niet gelukt: te veel plichtmatig opgevoerde westernclichés, een te fragmentarisch opgebouwd verhaal, karakters die nauwelijks invoelbaar worden en een paar tamelijk absurde plotwendingen die volkomen uit de lucht komen vallen. Die zullen dan wel zo bedoeld zijn, maar ze werken niet. En dan zijn er nog de drie vrouwen die eigenlijk niets anders zijn dan levende rekwisieten - waren het koeien of paarden geweest, dan had je zo'n beetje dezelfde film gehad. Aan het eind komt ook Meryl Streep nog even langs, maar in dat stadium kan niemand dat nog wat schelen.
Zoals gezegd, Jones kan bij zijn fans wel een potje breken - maar dan moet hij toch niet te veel van dit soort films blijven maken.
The Homesman draait vanaf vandaag in de Nederlandse bioscopen
Nu na negen jaar is er dan de opvolger, The Homesman, met wederom Jones als regisseur en hoofdrolspeler. Helaas haalt deze film niet het niveau van Three Burials: het is een volgens de gebruiksaanwijzingen in elkaar geschroefde Ikea-western.
Jones speelt een opportunistische deserteur, die in pakweg 1850 door een sterke, karaktervolle vrouw (Hillary Swank) gedwongen wordt haar te begeleiden op een tocht van enkele (winter)maanden. Doel van de tocht is het transport van drie krankzinnig geworden vrouwen, van een primitieve pioniersnederzetting in Nebraska naar een iets geciviliseerder stadje in Iowa.
Een dergelijke simpele verhaallijn rond twee tegenstrijdige karakters in barre, barbaarse omstandigheden heeft al heel wat prima titels opgeleverd, maar met The Homesman is dat niet gelukt: te veel plichtmatig opgevoerde westernclichés, een te fragmentarisch opgebouwd verhaal, karakters die nauwelijks invoelbaar worden en een paar tamelijk absurde plotwendingen die volkomen uit de lucht komen vallen. Die zullen dan wel zo bedoeld zijn, maar ze werken niet. En dan zijn er nog de drie vrouwen die eigenlijk niets anders zijn dan levende rekwisieten - waren het koeien of paarden geweest, dan had je zo'n beetje dezelfde film gehad. Aan het eind komt ook Meryl Streep nog even langs, maar in dat stadium kan niemand dat nog wat schelen.
Zoals gezegd, Jones kan bij zijn fans wel een potje breken - maar dan moet hij toch niet te veel van dit soort films blijven maken.
The Homesman draait vanaf vandaag in de Nederlandse bioscopen