Bij het verlaten van Luxor, na 06/05, is het door de brandweer voorgeschreven aantal meters uitgang gedecimeerd: slechts 1 deur is open. Veiligheidsmaatregelen? Ook de dranghekken staan er weer.
Bij aankomst voor de surprisefilm staat een flinke rij voor Luxor. Een opstootje? Nee, Astrid Joosten staat tussen de dranghekken op een rode loper. Ojee. Voor haar een massa fotografen en ander persvolk, achter haar de rij bezoekers die naar binnen wil. Om het tafereel extra glamour te geven, is er maar 1 deur open: over de rode loper moeten de soapsterretjes zich door de rij naar binnen wurmen.
Eenmaal in de rij aangesloten word ik aangetikt, Jeroen Krabbé wil naar binnen. Ojee, deze surprise zou wel eens een onaangename verassing kunnen wezen: dit is toch niet het nieuwe product dat van god los is?
In de zaal kondigt René Mioch de film aan en wrijft het er nog eens flink in: iedereen wist natuurlijk allang wat de surprisefilm was. Hij waarschuwt de galagasten dat dit festivalpubliek is, dat men vaak nòg een film gaat zien, dat vroegtijdig opstappen niets hoeft te betekenen.

Jeroen speelt een doorsnee Krabbé, Astrid speelt een abominabele Joosten. Jan speelt een degelijke Decleir, met de Matrix (dit keer met blauwe tekens) in zijn hoofd. Het verhaal is onzinnig. Er wordt een spannende Philips breedbeeldthriller gesuggereerd, maar vanaf het begin weet de kijker dat die thriller in Jan's hoofd zit, waardoor er weinig te thrillen valt. Niet van god los, dat wel.