Lee Marvin, ijzervreter pur sang, is met 4 aanvankelijke groentjes (onder wie Mark Hamill) verantwoordelijk voor de overwinning in alle grote slagen van WO II (Noord-Afrika -> Sicilië -> Omaha Beach -> Ardennen -> concentratiekamp). Van dik hout zaagt Sam Fuller klassiekers zoals ze niet meer gemaakt worden.
Het ingekorte origineel uit 1980 had qua epos ook 15 jaar eerder gemaakt kunnen zijn. De actiescènes evenaren zowat Private Ryan, maar Lee in het kamp is wat koddig.

Duizend bommen en granaten! Fritz blijkt inderdaad een latente homo! Lee Marvin mag de boodschap over de zinloosheid van oorlog dragen in een veelheid aan voorvallen in de tocht van een Amerikaans peloton van Afrika via D-day naar het vernietigingskamp. De film is naar tegenwoordige maatstaven wellicht knullig uitgevoerd, maar wel erg compleet. Alles wordt terloops aangestipt want 'men moet door!' Fuller gebruikt de afstandelijkheid van een rol gespeeld door Lee wel weer maximaal.

De moderne Spielberg had zulk een film vast veel vetter (en daarmee ook wel slechter) aangezet. Vooruit, een 4.