Call Girl is een uitstekende reconstructie van Zweden in de jaren 70 met precies de juiste art direction en muziek. Lang haar, wijde pijpen, vinylplaatjes, kolossale telefoonhoorns. En er wordt door iedereen aan een stuk door gepaft. Maar met zo'n titel is dit uiteraard geen gezellige retrofilm over de Toppop-jaren, maar een zakelijk gefilmde paranoiathriller over een doofpotaffaire met twee explosieve elementen: minderjarige hoertjes en ministers. Saillant detail: Olof Palme was op een gegeven moment op de hoogte, maar wilde eerst de verkiezingen winnen en kon geen schandalen gebruiken.
Iris is veertien als ze in een tehuis wordt geplaatst, waar ze blijft weglopen. Vrij eenvoudig belandt ze in het web van Dagmar Glans, een gewiekste hoerenmadam met hooggeplaatste klanten (een uitstekende rol van Pernille August). Een eerlijke politieman komt op het spoor van de vunzigheden, maar krijgt al snel een collega die hem dwarsboomt omdat de SAPO, de Zweedse geheime dienst, alles onder de pet wil houden.
De stijl van Call Girl is opvallend wars van sentiment, maar reken maar dat wie tegen het landsbelang in gaat, vermorzeld zal worden. Ook in de sociaaldemocratische heilstaat Zweden.