Halsoverkop in een bandje terecht komen omdat er een toetsenist ontbreekt voor het optreden van die avond - het zal je maar gebeuren. John grijpt de kans met beide handen aan. Als de muzikanten niet bepaald normale mensen blijken te zijn brengt dat hem niet uit zijn muzikantendroom. Verre van dat. Helemaal geloofwaardig is het scenario vooralsnog niet, maar dat stoort niet echt. Veel te benieuwd hoe dit af gaat lopen. Maggie Gyllenhaal zet goed een hysterische thereminspeelster neer. John stemt toe met hen een 'gig' te doen in Ierland. Dat tripje duurt wat langer dan gedacht. Er moet namelijk een album opgenomen worden.

Bandleider Frank (gespeeld door Michael Fassbender) past daarvoor de pressure cooker aanpak toe. Stop een band een flinke tijd in een hok, draai de duimschroeven aan en er zal iets magisch gebeuren. Helaas is Frank geen Captain Beefheart (die deze methode ook aanhing). De muzikale prestaties zijn kinderlijk en knullig. Dat is wel jammer, want hierdoor raakt de geloofwaardigheid net iets te ver onder de grens. Dat geestelijke problemen een goede voedingsbodem zouden zijn voor het maken van grote kunst is een romantische fantasie die je vooral aantreft bij niet-kunstenaars. Een band met een dergelijke combinatie van psychische problemen had in het echte leven niet lang bestaan. Maar goed, dit is film. Suspension of disbelief enzovoort.