De Noorse trompettist Arve Henriksen heeft een uniek geluid. Een trompet klinkt vaak helder en hard maar hier klinkt hij juist hees en zacht. Al bij de eerste seconden van Places of Worship herken je het meteen: aarzelend, zoekend, bijna als een Japanse bamboefluit. Hij schijnt dan ook erg geïnteresseerd te zijn in Japanse muziek. De trompet staat altijd centraal. Hij voegt daar synthesizers, subtiele electrobeats en soms wat zang aan toe. Zijn stijl zit tussen ambient en jazz in. Het past perfect binnen de andere experimentele muzikanten die Rune Grammofon uitgeeft. Hij heeft vier jaar de tijd genomen om met een nieuwe plaat te komen. Dat heeft zijn beste werk tot nu toe opgeleverd. Op zijn vijfde plaat is het instrumentarium nog breder geworden, maar zonder dat het ooit vol klinkt. Arve’s muziek is een oase van rust, zonder dat het ooit saai is, al moet je wel van soundscapes houden. Samples van het Norwegian Wind Ensemble, gitaar, piano en het Stahlquartett komen langs. Ook wat zeer onnadrukkelijke digitale beats, percussie en contrabas, grotendeels verzorgd door Jan Bang en Erik Honoré, die tevens het opnemen en mixen op zich namen.

Arve’s spaarzaam ingezette stem is hoog als een koorknaapje. Hij zet het niet in om teksten toe te voegen, maar als een tweede instrument. Alleen bij het laatste nummer Shelter from the storm zingt Erik Honoré plots een vrij conventioneel lied in het Engels, als een soort Noorse David Sylvian, maar dan zonder diens zangtalent. Niet geheel toevallig zong Sylvian twee stukken op de vorige cd Cartography. Dat heeft blijkbaar iemand op een idee gebracht. Het is een aardig experiment, maar laten we hopen dat hij niet in de toekomst een hele plaat van dergelijke Engelstalige singer-songwriter liederen gaat opnemen. Nieuwe wegen verkennen is natuurlijk beter dan jezelf blijven herhalen, maar dan graag wel de goeie kant op. Zijn unieke stijl is iets om te koesteren; ook al zal het minder mensen aanspreken dan wanneer je toegankelijker liedjes maakt. Beluister Saraswati in de Soundcloud.