David Byrne is na het einde van Talking Heads in 1988 gelukkig doorgegaan met muziek maken. Hij koos niet voor variaties op oude successen, maar voor vernieuwing. Hij schreef muziek voor diverse films, ballet en zelfs voor een opera. Daarnaast bleek hij een waar multitalent: ook als beeldend kunstenaar en fotograaf oogstte hij succes. Het was daarom niet eens zo’n verrassing dat hij na een samenwerking met Brian Eno onlangs de studio in ging met de avantrockband Dirty Projectors. En daar bleef het niet bij. Hij ontmoette de eveneens in New York wonende Annie Clark, beter bekend als St. Vincent, die inmiddels al drie avontuurlijke popplaten op haar naam heeft.

De combinatie Byrne & Clark was na drie jaar samen spelen wel rijp voor de studio. Het resultaat is een schot in de roos. Het meest opvallende aan Love This Giant zijn de blazers. De saxofoons, tuba en trompetten laveren hoekig en swingend tussen modern gecomponeerd, jazz en pop door. Gitaar en percussie geven een rockgevoel aan het geheel. De nogal verschillende zangstijlen van Byrne en Clark vullen elkaar wonderlijk goed aan. De nummers zijn wel erg bedacht en complex en daarom soms een beetje vermoeiend, maar wat een prachtplaat is het geworden. Overvol als Broadway in het spitsuur. Byrne is ondanks grijze kuif en rimpels vocaal nog in topvorm. Het plezier spat er vanaf. Bekijk de videoclip van mijn favoriete nummer Who (in zwart-wit Jim Jarmush-sfeer) op YouTube . Dame Clark zingt Weekend In The Dust. Love this record.