Dit Amerikaanse avantrock collectief, geleid door zanger-gitarist Dave Longstreth is uniek in zijn soort. De nummers zijn zo complex en gelaagd dat je er je aandacht bij moet houden. Ritmisch is het wel even wennen: bij de eerste luisterbeurt raak je gegarandeerd de draad kwijt. Veel mensen hebben hier het geduld niet voor en zullen meteen afhaken. Maar geduld wordt hier beloond: Bitte Orca is een plaat die met elke luisterbeurt beter wordt. Het gitaarspel lijkt nogal anarchistisch en doet aan Deerhoof en Captain Beefheart denken. Lijkt, want de anarchie is schijn: dit is een hoogstandje componeren op de vierkante seconde. De bandleden lijken soms totaal verschillende nummers door elkaar heen te spelen. Deze plaat is gelukkig wel beter te volgen dan voorganger Rise Above uit 2007. Destijds ben ik bij een concert in Worm afgehaakt vanwege hoofdpijnveroorzakende information overload.

Dat zou nu niet gebeuren: zodra je verwarrende structuren op Bitte Orca door hebt, komen er wonderschone liedjes te voorschijn. De heldere stemmen van violiste en gitariste Amber Coffman en Angel Deradoorian buitelen over elkaar heen in fijne harmonieën. Longstreth klinkt met zijn hoge buigzame stem soms als een manische Jeff Buckley. De vocale capriolen van het trio zijn sowieso de grootste troef van de groep. Two Doves is een schattig liefdesliedje, dat zo op een plaat van This Mortal Coil had gepast. Stillness is the move is met soulzang, strijkers en lekkere beats het meest toegankelijke nummer. Binnenkort op TMF? Zou zomaar kunnen. Dirty Projectors werkte onlangs samen met Björk. Ook met David Byrne, wat helemaal niet zo gek is als je Remade Horizon hoort, met zijn exotisch aandoende zang en percussie. Dirty Projectors is klaar voor een groter publiek, zoveel is wel duidelijk.