Rond 1990 zorgde het Texaanse Magnapop met hun titelloze debuut voor een kleine sensatie in het Nederlandse club- en festivalcircuit. Fijne meezingbare punkpop, met de nadruk op pop. Het gruizige gitaargeluid van Ruthie Morris en de charmante podiumpersoonlijkheid en pakkende teksten van Linda Hopper (refreinen meegezongen door bassist Scott Rowe) waren enorm aanstekelijk. Pas na de zegetocht door Europa braken ze door in de VS. Maar na Hot Boxing (’94) en Rubbing doesn’t help (’96) bleef het lang stil. De hype mocht dan overgewaaid zijn aan deze kant van de oceaan, de band ging vrolijk voort. Mouthfeel uit 2005 bleef goeddeels onder de radar.

Na alweer vijf jaar radiostilte zijn ze nu terug met Chase Park. Ze zijn tot vandaag aan toe trouw gebleven aan het Magnapoprecept: vrolijke up-tempo liedjes met niet teveel akkoorden, lekker vuige gitaren en veel samenzang. De plaat wordt gedistribueerd door Clear Spot, dat veel in retromuziek doet. Een veeg teken? Magnapop is nog net geen retro, maar nostalgisch is de plaat zeker voor wie begin jaren ’90 een fan was. Bangkok is één van de leukste liedjes met “Can’t you turn it off, can’t you turn it down when I’m around”. Enige minpunt: de plaat is wel een herhalingsoefening. Ze hangen duidelijk een zelfde filosofie aan als The Ramones destijds: Never change a winning team. De fans zal het natuurlijk worst wezen, die zijn blij met deze onverwachte comeback. En terecht: met deze erg catchy plaat steken ze ondanks dat ze over hun hoogtepunt heen zijn nog altijd boven de gemiddelde USA-garagerockband uit. Op de afsluiter Need more doen ze nog een poging tot een ballad, met een violist die flink moet opboksen tegen het volume. Magnapop forever, aan hen zal het niet liggen.