Uit het tussen Londen en Genève liggende moeras hebben de heren van het Zwitserse Cajuntrio Mama Rosin en de Britse Hipbone Slim and the Kneetremblers samen een album getrokken: het dampende, swingende cajunbluesabilly-album Louisiana Sun. Dit zeer geslaagde samenwerkingsverband klinkt als een reis door het diepe zuiden van de Verenigde Staten aan het begin van de vorige eeuw tot pak ‘m beet de jaren 50. Het zou wel eens heel goed mogelijk kunnen zijn dat deze heren beschikken over een machine waarmee zij kunnen reizen door de tijd. Ze lijken afgedaald richting Mississippi en Louisiana om daar flinke teugen stof, whiskey, cajun, zydeco, swamppop, blues, rockabilly en hillbilly te nemen, hun adem vervolgens in te houden en hem na de lange reis terug keihard uit je speakers te blazen.

Mocht u binnenkort een feestje geven, zet dan vooral het nummer London Zydeco op. Een volle dansvloer is gegarandeerd. Het nummer klinkt als een op stoom geraakte raderboot op de Mississippi, waar Clifton Chenier, The King of Zydeco, zijn accordeon met volle kracht staat op te pompen. Tijdens het draaien van Louisiana Sun stijgen er dikke moerasgassen op. Vooral bij het zwijmel-Swamppopnummer Trouble Ain't Never Far Away beginnen de ogen dan te tranen. Mocht u onbekend zijn met het genre swamppop: in de jaren 50 en 60 werden cajun en zydeco (Franstalige volksmuziek uit Louisiana) vermengd met popmuziek. Dit werd swamppop genoemd, een genre dat werd gekenmerkt door hartverscheurde ballades door bekende vertolkers als Johnnie Allen en Rod Bernard. Bernards This Should Go On Forever, was een bekende swamppophit.

Het bekende nummer California Sun van Henry Glover en Morris Levy wordt hier op cajunwijze gekruid en is een welkome aanvulling op de grote hoeveelheid California Sun-covers die deze wereld telt en waar er nooit en te nimmer genoeg van kunnen zijn. In Killing Two Birds With One Stone lijkt de zang van Sir Baldly rechtstreeks uit de Angola prison (Louisiana State Penitentiary) te komen. Het hele album ademt de authentieke sfeer van Amerikaanse rootsmuziek uit lang vervlogen tijden, van armoedige families op hun veranda met krakkemikkige instrumentjes, gruizige types in de juke joints met hun al even krakkemikkige alcohol - maar wel met de interpretatie en experimenteerdrift van hedendaagse muzikanten. Dit is typisch voor de uitgaves van het eigenzinnige Voodoo Rhythm Records, maar vooral jug rag foot stomping good!, om Sir Bald Diddley maar eens te citeren.