Richter schreef deze modern klassieke muziek in 2008 voor The Royal Ballet. Gelukkig is er nu ook buiten het Londense Royal Opera House van te genieten. Hij heeft het stuk voor deze cd aangevuld met nieuw materiaal. Richter’s muziek valt binnen het genre ‘modern gecomponeerd’ omdat hij klassieke instrumenten aanvult met electronica, in dit geval een strijkkwintet en piano. Het is een subtiele plaat geworden, erg droevig maar werkelijk prachtig. Liefhebbers van Arvo Pärts’ Tabula Rasa zouden Infra zeker niet mogen missen. Dat zijn muziek hier aan doet denken is niet verrassend: hij voerde al eerder muziek van Pärt uit, evenals stukken van Philip Glass, Brian Eno en Steve Reich.

Richter studeerde compositie en piano, onder andere aan de Royal Academy of Music. Hij houdt duidelijk niet van franje, wel van Less is more, wat tevens aan het hoesje te zien is. De zeggingskracht van een enkele viool of eenzame piano doet hier zeker niet onder voor een heel orkest. De desolate sfeer en minimalistische aanpak doen ook een beetje aan de pianist Wim Mertens denken, maar Max Richter is experimenteler door toevoeging van elektronica en het gebruik van live sampling. Hij treedt ook wel eens buiten de klassieke paden want heeft eerder met Roni Size en the Future Sound of London gewerkt. Hij zit ten slotte ook niet voor niets bij het vooruitstrevende label Fat Cat. Daarbij won hij in 2007 een European Film Award met zijn soundtrack voor de animatiefilm Waltz with Bashir. Richter is een veelzijdige componist waar we ongetwijfeld meer verrassingen van kunnen verwachten.