Een deel van het hippe muzikantenvolk uit New York heeft dit jaar besloten de shoegaze revival in te ruilen voor een herwaardering van het soort loodzware, oorverdovende gitaarnoise dat eind jaren tachtig, begin jaren negentig een poosje in de mode is geweest (denk The Jesus Lizard, Helmet of Hammerhead). Vooralsnog heeft dat echter nog geen enkele band opgeleverd die de moeite waard is: bands als White Suns, Pygmy Shrews en ook de eerder dit jaar bescheiden gehypte The Men klinken vooral gekunsteld en slap.

Waarschijnlijk ligt hier de oorzaak van het gejuich waarmee het debuutalbum van het Canadese gezelschap METZ nu ontvangen wordt. Aan de nieuwste mode doen deze drie heren net zo braaf mee als alle anderen maar ze spelen met een overtuiging en een intensiteit die in dit genre niet meer is vertoond sinds de hoogtijdagen van het label Amphetamine Reptile records in het midden van de jaren negentig.
METZ heeft begrepen dat dit soort muziek alleen maar werkt als je het tempo voortdurend hoog houdt en de bassen voortdurend laag. De band bezondigt zich geen enkele keer aan het oeverloze gefreak dat de platen van hun collega-revivalbands zo verpest. Als een stoomhamer dendert hun titelloze debuutalbum over je heen, dissonant genoeg om de aandacht vast te houden en opzwepend genoeg om je van begin tot eind onafgebroken op en neer te laten stuiteren. Precies zoals het hoort. Metz is te horen op de VPRO-luisterpaal.