Milk Maid - Mostly No
(Fat Cat / De Konkurrent)
Om te beginnen een complete ster aftrek voor het totale gebrek aan
originaliteit: surf, noise en sixtiespop door elkaar roeren en er een
bak galm over leeggieten, dat geintje kennen we inmiddels wel. Nog meer
artiesten hebben we niet nodig die uit hetzelfde vaatje tappen als The
Jesus &
Mary Chain, The Velvet Underground en hun vele, vele in leren jasjes
en donkere zonnebrillen gehulde epigonen.
Eveneens een hele ster aftrek krijgt Martin Cohen, voorheen bassist in het Engelse punkige pop-gezelschap Nine Black Alps, aan zijn broek omdat hij nogal slappe liedjes schrijft: naar memorabele refreinen is het op Mostly No lang zoeken. Aantrekkelijke loopjes daarentegen, die weet hij hier en daar wel uit zijn mouw te schudden, maar echt overhouden doet dat niet.
Ten slotte raakt hij nog een halve ster kwijt omdat de meeste nummers nogal lijzig voortkabbelen. Zo'n mix van surf, noise en sixtiespop klinkt toch het beste met een beetje pit. Daarentegen is het nogal lome tempo waarin deze plaat zich voortsleept nogal slaapverwekkend.
Milk Maid revancheert zich echter door heel behoorlijk te zingen, of althans zijn vocale activiteiten zodanig met galm en ruis te versmeren dat die, los van wat eventueel de kwaliteit van het onderliggende bronmateriaal zou kunnen zijn, zeer prettig worden om naar te luisteren. Een halve ster erbij.
Daarnaast is de productie van Mostly No uitmuntend: lekker vol en zeer aangenaam. Dat levert echter geen sterren op aangezien "zeer aangenaam" nu juist precies is hoe muziek niet hoort te klinken die, zoals hier het geval is, gedrenkt is in dissonant gitaargepiep.
Uiteindelijk blijft Milk Maid dan ook steken op een zeer degelijke, maar niet opmerkelijke drie sterren: noisy sixtiespop met surfinvloeden die uitstekend geschikt is voor een lome zomeravondbarbecue waarvoor je eventueel zelfs je moeder kunt uitnodigen - zo onschuldig is het allemaal. Wil je echter eens lekker uit je dak gaan, al dan niet in je leren jasje en met je donkere zonnebril op, dan moet je helaas toch echt iets anders opzoeken. Beluister Summertime op YouTube.
Eveneens een hele ster aftrek krijgt Martin Cohen, voorheen bassist in het Engelse punkige pop-gezelschap Nine Black Alps, aan zijn broek omdat hij nogal slappe liedjes schrijft: naar memorabele refreinen is het op Mostly No lang zoeken. Aantrekkelijke loopjes daarentegen, die weet hij hier en daar wel uit zijn mouw te schudden, maar echt overhouden doet dat niet.
Ten slotte raakt hij nog een halve ster kwijt omdat de meeste nummers nogal lijzig voortkabbelen. Zo'n mix van surf, noise en sixtiespop klinkt toch het beste met een beetje pit. Daarentegen is het nogal lome tempo waarin deze plaat zich voortsleept nogal slaapverwekkend.
Milk Maid revancheert zich echter door heel behoorlijk te zingen, of althans zijn vocale activiteiten zodanig met galm en ruis te versmeren dat die, los van wat eventueel de kwaliteit van het onderliggende bronmateriaal zou kunnen zijn, zeer prettig worden om naar te luisteren. Een halve ster erbij.
Daarnaast is de productie van Mostly No uitmuntend: lekker vol en zeer aangenaam. Dat levert echter geen sterren op aangezien "zeer aangenaam" nu juist precies is hoe muziek niet hoort te klinken die, zoals hier het geval is, gedrenkt is in dissonant gitaargepiep.
Uiteindelijk blijft Milk Maid dan ook steken op een zeer degelijke, maar niet opmerkelijke drie sterren: noisy sixtiespop met surfinvloeden die uitstekend geschikt is voor een lome zomeravondbarbecue waarvoor je eventueel zelfs je moeder kunt uitnodigen - zo onschuldig is het allemaal. Wil je echter eens lekker uit je dak gaan, al dan niet in je leren jasje en met je donkere zonnebril op, dan moet je helaas toch echt iets anders opzoeken. Beluister Summertime op YouTube.