Een punkband die al 25 jaar bestaat? Jawel, het komt voor. NOFX beleefde begin jaren 90 hun artistieke hoogtepunt met de twee geweldige albums White Trash, Two Heebs And A Bean en Punk in Drublic. Terecht worden beiden platen nog altijd beschouwd als classics. Echter in tegenstelling tot genre-genoten Green Day en The Offspring werd NOFX nooit commercieel succesvol. De stem van zanger/componist Fat Mike (1967, Newton, USA) was daarvoor te snerpend en het ontbrak de bandleden simpelweg aan de juiste looks. Desondanks bleef de band stug doorgaan en heeft het anno 2012 zijn twaalfde studioalbum afgeleverd, Self Entitled.

NOFX stelt de fans niet teleur. Ouderwetse punkrock-songs met dito attitude luidt het devies. Het klinkt allemaal reuze vertrouwd en vooral veel beter dan op de vorige twee albums (Wolves In Wolves Clothing, Coaster). Fat Mike zingt fel en agressief, zoals Fat Mike altijd zou moeten zingen. Ook zijn teksten zijn bij vlagen weer gevat en grappig. Fat Mike was duidelijk gemotiveerd er iets van te maken. Helaas is hem dat maar ten dele gelukt. Songs als I Believe In Goddess, I Fatty en Cell Out zijn buitengewoon geslaagd en vooral erg NOFX. De overige songs klinken ook allemaal best lekker, maar wanneer je de meetlat hanteert van twintig jaar geleden kun je niet anders concluderen dat deze te weinig originaliteit, muzikaliteit en kwaliteit bevatten.

Daarnaast vind ik het persoonlijk jammer dat er dit keer geen ruimte was voor ska-punk en andere invloeden. Nu raast het in een krap half uur voorbij in één knallend tempo zonder rustpunten en vernieuwing. De hoop op de terugkeer van het geniale, gestoorde en buitengewoon grappige punkbandje van twintig jaar geleden is allang vervlogen. Wat overblijft is een degelijke punkband met degelijke punksongs die degelijk gespeeld worden. Desalniettemin zullen de fans van NOFX erg blij zijn met Self Entitled. ‘Eindelijk weer eens een prima NOFX plaat,’ hoor je ze opgelucht ademhalen. Gelijk hebben ze.