De Deense Nanna Øland Fabricius (oftewel Oh Land) duikelt je stereo binnen met Bird in an aeroplane : “Every machine has a promise to break / Stuck in a dream that I cannot escape”. Met dit vrolijk buitelend electropopliedje opent het album Wish Bone. Samen met Dave Sitek van TV on the Radio en Dan Carey (Chairlift, Bat for Lashes) toog Nanna naar de studio om iets te maken dat je astronaut-ballerina-pop zou kunnen noemen. De eerste vier liedjes hebben namelijk een hoog Barbarella bubblegum-gehalte. Maar dan schakelen we ineens over met The boxer, wordt de kauwgum in je gezicht gespuugd en wordt Barbarella ineens Gwen Stefanie.

We stappen de 21e eeuw binnen met pompende drumsbeats, die de lieflijk zingende Nanna iets pinnigs geven. Dat is wel een hele slimme verbetering ten opzichte van al die zoetigheid van het begin, dat alleen maar kleverige oren gaf. Het hoge kitsch-pop gehalte verdwijnt nooit helemaal. Daar is La Fabricius net iets teveel een theatraal meiske voor. Maar de plaat wordt gaandeweg wel leuker om naar te luisteren. Pyromaniac en Green Card plakken disco en indiepop aan elkaar en het dreunende Kill my darling flirt met Depeche Mode. Er komen onzinteksten langs, zoals: “I’ve got a boxer / Living in my ear / And he hits a drum / is that weird?” (Boxer). Beste Nanna, dat is inderdaad raar. Nu Alison Goldfrapp terug is naar haar folkroots kan Oh Land mooi in het gat springen dat zij achter laat. Glitterschoenen klaar, knalroze pruik op en je bent klaar om de dansvloer op te gaan.