Singer-songwriter Sharon van Etten maakte in 2010 grote indruk met Epic. Haar gitaar (en orgel)-liedjes met folkinvloeden hebben een diep melancholieke ondertoon. De wat hese en toch heldere stem waarmee ze haar sores openhartig de wereld in stuurt is indrukwekkend. Haar zangstijl herken je goed aan de manier waarop vaak van de ene naar de andere toon ‘gegleden’ wordt en ook aan de overdubs met een tweede melodie. Op Tramp (2012) werd de akoestische gitaar nog wat vaker aangevuld met elektrische gitaar, drums en toetsen dan op Epic.

Slechts twee jaar was nodig om met een vierde cd te komen. Are We There maakt vooral duidelijk dat liefdesverdriet een onuitputtelijke bron van inspiratie is, want ook nu weer lijken veel nummers over moeilijkheden met mannen te gaan (haar relatie ging na zes jaar uit). En zo niet, dan is er nog genoeg ander leed om over te zingen, zoals dat sommigen beweren dat ze maar een ‘one hit wonder’ is. Haar songschrijftalent en charisma zijn onbetwistbaar, maar het is wel een beetje jammer dat bijna elk nummer ongeveer dezelfde gekwelde sfeer heeft. In tempo wordt ook weinig gevarieerd, waardoor een flink deel van de liedjes lastig uit elkaar te houden is. Op Are We There is wat vaker piano te horen, wat goed uitpakt. Ze werkte met een band van maar liefst zeventien muzikanten en zangers, waaronder Peter Broderick op viool. Dat is het voordeel van in Brooklyn wonen: het barst er van de goeie muzikanten. Dat bracht nog meer variatie tussen ‘kale’ solo nummers en uitbundige bandnummers dan op eerder werk. Zo zijn sommige nummers groots als kathedralen geworden, in één woord prachtig. Maar toch blijft Epic voorlopig onovertroffen. Beluister drie tracks in de Soundcloud.