Tortoise maakte de oubollige xylofoon met Millions Now Living Will Never Die in 1996 plots een hip instrument. Inmiddels kijkt niemand meer raar op als er vibrafoons en klokkenspellen opduiken bij rockconcerten. Ook in het neo-klassieke genre, dat de laatste jaren snel populair is geworden, kom je ‘gestemd slagwerk’ hier en daar tegen.

Snow Palms heeft de rijen metalen en houten plankjes en buizen de hoofdrol gegeven op Intervals. Wat klinkt als een groep is eigenlijk maar één man: de Engelse David Sheppard. Samen met producer Chris Leary (Ochre) heeft hij 11 stukken moderne kamermuziek opgenomen, waarop ook viool, cello, akoestische gitaar en subtiele elektronica zijn te horen. De stukken zijn ronduit prachtig. Gelukkig weerstaat Sheppard de verleiding om zijn stukken laag over laag vol te stapelen met instrumenten.

Alleen Motion Capture is een stuk voller dan de andere tracks, met klarinetten die dwars tegen de xylofoons in spelen. Dat stuk doet een beetje denken aan het recente werk van Sufjan Stevens. Intervals klinkt als een klok, bijna klinisch perfect, maar toch erg sfeervol. Juist vanwege die eenvoud. De propvolle orkestrale platen in de neo-klassieke en folkhoek (Jaga Jazzist, Sufjan Stevens), maken dan meestal een sterke eerste indruk, toch belanden ze vanwege te vermoeiend al snel onderop de stapel. Dat zal Snow Palms niet gebeuren. Dit is een blijver die ook fans van Nils Frahm zeker zal bevallen. Beluister hier Atoll. Een selectie fragmenten van alle nummers staat in de Soundcloud.