Michael Gira zette in 1997 een punt achter zijn post-punk noisegroep Swans, met de liveplaat Swans are dead als afsluiter. Tijd voor andere dingen: zijn label Young God Records runnen en... gewoon doorgaan met muziek maken. Onder de naam Angels Of Light maakte hij nog vijf platen. Begin 2010 viel er op zijn website plots te lezen: ‘Swans are not dead’. Een reunie? Die vraag had Gira natuurlijk allang aan zien komen sinds de ene na de andere oudere rockster weer het podium beklimt. Gira: “This is not some dumb-ass nostalgia act. It is not repeating the past. THIS IS NOT A REUNION”. Het is maar dat u het weet. Voor het geld deed hij het in ieder geval niet: om de opnames te kunnen bekostigen moest hij eerst de soloplaat I am not insane uitbrengen.

De bezetting: de oude bekenden Norman Westberg en Christoph Hahn op gitaar, drummers Phil Puleo (Cop Shoot Cop) en Thor Harris (Angels, Shearwater) en wat vers bloed: Bill Rieflin (Ministry) en Grasshopper (Mercury Rev). Het woord reunie mag dan verboden zijn, wie de groep gevolgd heeft kan rekenen op een zeer vertrouwd klinkende bak herrie. Opener No Words/No Thoughts begint met kerkklokken en zet al snel alle suizen open met een geluidsstorm van dik negen minuten. Saai is het niet, maar niet iedereen zal er tegen kunnen. Ook de thematiek is onveranderd: de donkerste kanten van de menselijke psyche, dood, pijn, liefde, zonde en religie. Een piano mishandelen was ook geen punt. Michael Gira is ouder geworden, maar niet milder. De songtitel You fucking people make me sick is Gira ten voeten uit, al zingt hij dit lied best op een aangename manier, begeleid door een akoestische gitaar. Reeling the liars in zorgt met gospelgezang voor een contemplatief moment. Het atonale beukwerk van Eden Prison is een goed voorbeeld van Gira’s muzikale opvatting: het moet pijn doen, anders heeft het geen zin. Inside Madeline begint met niets ontziende noise, maar gaat na 4 minuten abrupt over in een bijna lieflijk folkliedje. Swans maakt goed gebruik van contrasten, waardoor de aandacht ondanks de soms lang doorbeukende eentonige akkoorden niet snel verslapt. Gira’s driejarige dochtertje neemt ook nog een zangpartij voor haar rekening. En Devendra Banhart (ook uitgegeven door Young God) heeft in het weldadig kalme slotnummer Little mouth een klein bijrolletje. Juist omdat de plaat ook subtiele momenten heeft is My father... een zeer geslaagde plaat. Swans zijn nog altijd een groep om rekening mee te houden.