Tinariwen is de onbetwiste grootmeester van de Malinese woestijnblues en over hun nieuwste plaat Emmaar is heel wat te vertellen. Wist u bijvoorbeeld dat deze band is ontstaan in een vluchtelingenkamp in Libië waar in de jaren tachtig opstandige Touaregs werden opgevangen? Of dat een van de bandleden ooit, gezeten op een kameel, met een kalasjnikov op zijn rug, een Malinese legerpost heeft overvallen? En dat Emmaar is opgenomen in een superdeluxe studio in de Amerikaanse woestijnstad Joshua Tree omdat de band vanwege de recente burgeroorlog in Mali even niet terug naar huis kan?

Welnu, dat doet er allemaal volstrekt niet toe. Opererend in een genre dat in Westerse oren toch wat eenvormig klinkt is Tinariwen altijd tamelijk bijzonder geweest. De band slaagde er namelijk zo af en toe in daadwerkelijk een memorabel nummer te produceren. Oualahila Ar Tesninam is bijvoorbeeld zeer aanstekelijk, of probeer Chet Boghassa eens.  Emmaar, echter, is de eerste volledige langspeler die van begin tot eind beluisterd kan worden zonder erbij weg te doezelen. Vanaf de majestueuze opener Toumast Tincha (negeer even de afschuwelijke poging tot westerse woestijnpoezie waarmee het nummer begint), via het opgefokte maar oh zo aanstekelijke Chaghaybou en de treurige samenzang van Tahalamot tot de welhaast funky ballade Aghregh Medin; op Emmaar is het van begin tot einde raak. Het is dan ook niet overdreven te stellen dat Tinariwen met deze plaat het voorlopig definitieve meesterstuk van de Malinese woestijnblues heeft afgeleverd. Geweldige plaat. Tinariwen speelt op 4 maart 2014 in de grote zaal van Paradiso. Beluister een track in de Soundcloud.