Sinds medebandlid Remko Muermans in Rusland woont is Zea een eenmansband. Gelukkig heeft de Amsterdamse zanger en multi-instrumentalist Arnold de Boer meer dan genoeg energie en ideeën voor twee. Opener Song for electricity gaat er meteen in volle galop vandoor met springerige electrobeats, gitaar en keyboards. Alsof je een emmer leeg giet. The Beginner klinkt lekker brutaal, eigenwijs en DIY. Ook erg jaren ’80: Zea combineert de vrolijkheid van Eton Crop met de puntigheid van Wire. Natuurlijk had deze plaat toen niet gemaakt kunnen zijn vanwege de prominente rol van elektronica. En solomuzikanten die een compleet bandgeluid neer zetten bestaan ook pas sinds laptops op het podium gemeengoed zijn. Vijftien liedjes komen in hoog tempo voorbij. Arnold de Boer’s ongeremde fantasie heeft een aanstekelijke plaat opgeleverd. Veelzijdig ook; hij laat zich net zo makkelijk inspireren door een Ethiopisch liedje als door punk, wavepop, dance, indierock, blues of zelfs een gedicht van de Vlaamse dichter Eddy van Vliet: Staande ben ik vergeten wat ik dacht toen ik lag. I follow up front is met een erg catchy keyboardpartij alvast een favoriet.

Dat is net Samoai is een pittig punknummer met veel distortion. Bourgeous Blues slaat een heel ander pad in. Voor deze cover van Lead Belly, leende de Boer de tekstversie van The Fall: “I’m in a bourgeois town / I’ve got the bourgeois blues, go spread the news around”. Jaja, engagement! Het kan dus nog, ook in apathische tijden. We’ve got a crisis : “We dance to the sound of sirens / Climate crisis, energy crisis, water crisis, government crisis, media crisis!” Zea heeft net als The Ex in Afrika gespeeld en ook met Afrikaanse muzikanten gewerkt. Zingend en scanderend maakt Arnold de Boer zich druk over de wereld om hem heen, al pakt Zea het luchtiger aan dan de meestal wat bozig klinkende GW Sok. Bij Waitress komen we even op adem met alleen een bluesgitaartokkel en duimpiano. Er gebeurt veel in de propvolle nummers, maar gelukkig wordt niet alles dichtgesmeerd, zodat de teksten goed te volgen zijn. Alles is in het Engels gezongen, behalve 20 cent. De stemsamples van een bedelaar lijken letterlijk uit het leven gegrepen. “Vijfentwintig cent, doe nou niet zo krenterig. Twintig cent, dat kun je toch wel missen, pannenkoek!”. Erg grappig. Zulke eigenzinnige muzikanten zijn de krenten in de pap.