Ze hadden het Gala van het Stripboek graag het Stripboekenbal gedoopt, zo vertelde directeur Maartje de Haan van het Meermanno Museum in haar openingsspeech. Maar dat mocht niet van het CPNB, dat het Boekenbal organiseert. Maar of het nu Gala van het Stripboek of Stripboekenbal heet, het zegt hoe dan ook alles over de ambities die de organisatie heeft voor de jaarlijkse viering van de negende kunst, die afgelopen zaterdag zijn eerste editie beleefde. Omdat er op last van de brandweer maar 150 mensen in het statige Haagse museum mochten, werd het Gala van het Stripboek uiteindelijk exclusiever dan het Boekenbal. Er moesten volgens De Haan dan ook heel wat mensen teleurgesteld worden. Gelukkig voor iedereen die buiten de boot gevallen was, kondigde ze aan dat het uitnodigingsbeleid voor de volgende edities ruimer wordt. De directeur, een elegant geklede blondine wier geringe lengte ruimschoots gecompenseerd werd door het tomeloze enthousiasme dat ze uitstraalde, had namelijk meer verheugend nieuws: er wordt hard gewerkt aan een groot stripmuseum in de Randstad dat straks nog véél meer mensen onderdak kan bieden. En meer strips natuurlijk, want er hangen nooit genoeg strips in musea.

Tot zover het journalistieke deel van dit verslag. Want jawel, uw Zone 5300-societyreporter Natastique is weer even terug van weggeweest, en dit soort details kunt u ook wel in andere media lezen. Okee, vooruit, misschien moet ik ook nog melden dat er op het Gala prijzen werden uitgereikt. Cok Jouvenaar, mede-initiator en verslaggever bij Stripnieuws, eerde Rob van Eijck met de naar hem vernoemde strippromotieprijs. Rob was er erg blij mee, maar hoopte ook dat hij nog heel veel nieuwe winnaars van zijn prijs bekroond mocht zien worden. Want, zo zei hij, de meeste mensen naar wie een prijs vernoemd is zijn immers al dood. De andere initiator Caroline van der Lee, voor veel striptekenaars ook bekend van Kasteel Groeneveld, reikte de Striptalentprijs uit aan Marissa Delbressine, die afgelopen jaar bewees dat ze niet alleen een groot tekentalent is, maar ook het talent bezit om strips op te stuwen in de vaart der volkeren met het nieuwe stripblad Strips2Go. De laatste lauwerkrans van de avond ging naar Dick Matena, die de titel Levend Erfgoeddrager ontving uit handen van Jos van Waterschoot. Matena, boegbeeld van de vaderlandse strip, arriveerde met een vloot literaire slagschepen die uw societyreporter nog uit een ander leven kent, toen haar dagen nog niet gevuld waren met stripfeestjes en ze haar loze uren doorbracht in schrijverscafé De Zwart.



Misschien wel even leuk om even wat namen te noemen, want een societyverslag is immers niet compleet zonder een flinke dosis namedropping. Zo was A.F.Th. van der Heijden een van de prominentste aanwezigen, hetgeen nogal wat opwinding veroorzaakte onder de stripmakers die zich maar wat graag op de verstripping van zijn imposante oeuvre zouden werpen. Maar ook present waren filmmaker Pieter Verhoeff, schrijver Allard Schröder, schrijfster (en vrouw van A.F.Th.) Mirjam Rötenstreich, collega-societyreporter Jan Zandbergen en filosoof André Klukhuhn, voor wie ik graag een extra titel in het leven zou roepen: naast filosoof is André, met zijn terugkerende rol in de fotostrips van Ype Driessen, namelijk ook de enige Levende Stripfiguur die ik ken. En er is meer namedropping, want ook van de plaatjesmakerskant waren de eminenties uiteraard in grote getale aanwezig. Ik noem een Martin Lodewijk, een Daan Jippes, een Gerard Leever - er waren zelfs drié Leevers, want Gerards vrouw Wilma was er natuurlijk ook en hun zoon speelde die avond in de band Soular - een Hanco Kolk, een Kees de Boer, een Hans van Oudenaarden, een Maaike Hartjes, een Aimée de Jongh, een Milan Hulsing, een Michiel de Jong, een Eric Heuvel, een Remco Polman, een… En waar ik ‘een’ schrijf, mag je gerust ‘dé’ lezen, want van al die talenten is er maar één. Dé Tonio van Vugt, hoofdredacteur van uw lijfblad was er natuurlijk ook, evenals dé Robert van der Kroft. En ik was er. Omdat ik geen prijs kreeg, had ik mijn zinnen op een andere titel gezet. Maar daarover leest u hieronder meer.

Best dressed
‘Gala’ stond er op de uitnodiging. Ik geloof niet dat ik ooit een uitnodiging voor een stripfeestje heb ontvangen waar dat woord op stond. Het is dan ook niet verbazingwekkend dat we kort voor het feest een vertwijfelde Ype Driessen op Den Haag CS aantroffen: ‘Ik dacht, dat zal dan wel een truienfeestje worden, want zo gaat dat meestal bij striptekenaars. Maar ik had misschien beter tóch mijn rokkostuum kunnen aantrekken.’ De discussie die er in de Facebook-stripgemeenschap was ontstaan over welke dresscode er bij een gala hoort, had Ype duidelijk gemist. Maar één ding is zeker: dat rokkostuum van Ype komt volgend jaar die kast wél uit.
Als je gala zegt, dan kríjg je gala chez Natastique, was mijn eerste gedachte. Er hebben in mijn kast met jurken nog té veel pronkstukken het daglicht niet aanschouwd, en omdat ik toen ik de uitnodiging kreeg nog niet wist hoe ver de ambitie voor het Gala van het Stripboek reikte, schatte ik de kans dat mijn avondjurken dat licht nog zouden zien aanvankelijk niet hoog in.
Elders in Nederland worstelde Eric Heuvel met vergelijkbare keuzes. Hij hád dat rokkostuum, het paste nog, en wanneer zou hij anders gelegenheid krijgen om het te dragen? De druk van buitenaf (lees: Facebook-vrienden) om de lat laag te houden was groot, maar het kostte me weinig moeite om Eric over de streep te trekken.
Uiteindelijk besloot ik om zelf in full Gilda-‘Put the blame on Mame’-modus te gaan: een zwarte satijnen strapless jurk tot op de vloer met net zulke lange handschoenen als die Rita Hayward draagt tijdens haar bijna-stripact in de film Gilda. Grappen over ‘strippen op stripfeestjes’ onder mijn Facebook-foto waarop ik de jurk alvast toonde nam ik maar voor lief, want ik wist natuurlijk ook wel dat ik onder de filmgekken die stripmakers óók zijn, succes zou boeken met alleen al de imitatie van Gilda’s introductiescène. ‘Gilda? Are you decent,’ vraagt haar man, waarop ze een iconische hair flip doet en ‘Sure… I’m decent’ antwoordt, terwijl ze het afgezakte schouderbandje van haar jurk omhoog trekt.



Eenmaal in het Meermanno wachtte er een onwerkelijke aanblik. Ook al verkeerde Erics rokkostuum dit jaar nog op eenzame hoogte, vrijwel elke stripmaker was in elk geval in pak. Ook de meeste dames hadden flink uitgepakt. Zo kwam Maaike Hartjes in een Mad Men-jurk die bombshell schreeuwde; Merel Barends bood me stevige competitie in de categorie Best Pop Culture Reference met haar spierballen-met-tattoo-imitatie van feministisch icoon Rosie The Riveter; en Sarina Vergeer, metgezellin van Mooves’ Wilfred Ottenheijm, was een droom in een Roberto Cavalli van zijden panterstof, die haar op het frêle lijf geschreven was. Kortom: Eric had de titel Best Dressed Gentleman al binnen voor het feest goed en wel begonnen was, maar bij de dames wachtte er nog een zware strijd.
Ik denk dat ik won dankzij de directeur van het Meermanno, die me na afloop van de opening complimenteerde met mijn keus. Het zal in elk geval niet door de foto komen die bovenaan dit Natastique-verslag staat: in een mislukte Gilda-pose die er nu uitziet alsof ik, à la Miley Cyrus, Eric Heuvel aan het twerken ben in een Old Hollywood-glamourdress. Gelukkig heeft de jury daar niks van gezien en nu is het oordeel toch al gevallen. Ha! Want gisteren, de dag na het feest, riep Caroline van der Lee Eric en mij uit tot Best Dressed Gentleman en Best Dressed Lady. De standaard voor het Gala van het Stripboek is gezet.
Op naar volgend jaar!

Noot: goed nieuws voor alle dames die samen met mij vernikkelden in hun blote feestkledij: volgend jaar is het Gala van het Stripboek in de zomer, liet Maartje de Haan weten. Eindelijk iemand die begrijpt hoe onnatuurlijk de Nederlandse gewoonte is om gala’s in de winter te plannen.

Voor Ron Poland en Jantiene de Kroon, die door omstandigheden het Gala van het Stripboek aan zich voorbij moesten laten gaan. Ron en Jantiene, jullie werden gemist!