In de unieke animatiefilm Marona van de Roemeense regisseur Anca Damian volgen we het hondje uit de titel, wiens omzwervingen de kijker niet onberoerd zullen laten. En als sommige elementen u hier en daar enigszins bekend zullen voorkomen, dan kan dat kloppen, want een bekende Vlaamse stripauteur had een flinke vinger in de stilistische pap.

Je kan niet anders dan je laten meeslepen door Marona, een animatiefilm verteld vanuit het perspectief van een zwervende puppy. Allereerst is er die wervelende stijl van Damian, alsof ze bonte collages tot leven wekt. Vlakke waterverftekeningen krijgen diepte en gaan bewegen, overlappen met verfijnd penseelwerk en naïeve tekeningen in kleurstiften en potloden. Bij aanvang moest ik aan de Vlaamse stripreus Brecht Evens denken en verhip, zijn naam duikt op in de aftiteling als ‘graphic concept consultant & character designer.’ De veranderlijke stijl van Marona staat bij elke scène in dienst van de handeling; zo belandt het hondje Marona op een bouwplaats die vormgegeven is als een Mondriaan en in beweging komt als een oud computerspel. En de concrete mensenwereld verstrengelt met het abstract verbeelde, transparante geuruniversum van Marona. Die huppelt zodra ze onheil ruikt van baasje naar baasje: eerst een acrobaat, dan een bouwvakker en vervolgens een schoolmeisje dat op het punt staat om te puberen.

Het is niet alleen de stijl die je meesleept, maar ook de emotionele reis die het hondje doormaakt. Aan het begin is al duidelijk dat Marona op het asfalt zal sterven en toch komt dit noodlot hard aan, net als de heftige zaken die voorbijkomen. Ziekte, verwaarlozing, misbruik, relatieproblemen, verlatingsangst: volwassen thema’s in een film die voor de jeugd is gemaakt, afgaande op de wat lieflijk aangezette Vlaamse stemmen in de nasynchronisatie. Of Marona zal aanslaan bij de doelgroep wil ik niet garanderen, maar voor liefhebbers van avontuurlijke animatiefilms is het een must.

(Deze recensie verscheen eerder in Zone 5300 nummer 123, voorjaar 2020)