Na het uitstekende Amer begeven Cattet en Forzani zich wederom op het terrein van de Italiaanse giallo, en de set-up van L’étrange couleur… is dan ook veelbelovend. Een man komt terug van een zakenreis, maar vindt het appartement van zijn vrouw in Brussel verlaten. Een zoektocht begint door het merkwaardige gebouw, waar de verzameling bizarre bewoners meer en meer vragen oproepen. Cattet en Forzani citeren opnieuw kwistig uit de trukendoos van regiemeesters uit de jaren 70, met name Dario Argento en Brian de Palma. Zwarte handschoenen, shots van enge poppen, veel close-ups van ogen en zweetdruppels, split-screens, steekwapens die in hoofden verdwijnen en ga zo maar door. Ook de soundtrack bestaat uit oude giallotracks van onder andere Ennio Morricone.

Maar zelfs in de meest van de pot gerukte giallo zit tenminste nog een soort van plot dat leidt tot een min of meer bevredigende conclusie waarin de moordenaar ontmaskerd wordt. L’étrange couleur… is daarentegen één lange, en uiteindelijk vermoeiende, aaneenschakeling van zeer mooie shots, die elke vorm van narratieve coherentie mist. Echte setpieces ontbreken, elke scène duurt misschien maar een seconde of tien. De film voelt zo meer aan als een project van kunstacademiestudenten die een enorme kartonnen doos vol Italo-horrors ondersteboven hebben gekieperd en willekeurig aan het knippen en plakken zijn gegaan met louter de bizarre scenes.

Het eindresultaat ziet er wél schitterend uit, dat moet gezegd. Als een abstract-visuele stijlexercitie is L’étrange couleur... uitstekend geslaagd en wie nog durft, adviseer ik de film op een zo groot mogelijk bioscoopscherm te zien.