Bong Joon-ho
Er zijn drie redenen om Snowpiercer te gaan zien. Ten eerste is
de film gebaseerd op de Franse postapocalyptische jaren 80-strip De
ijstrein. Ten tweede staat Bong Joon-ho (The Host, Mother) aan
het stuur. En ten derde zijn Tilda Swinton, John Hurt én vaste
Bong-acteur Song Kang-ho aan boord.
Wanneer een Aziatische regisseur de overstap maakt naar het Engelse taalgebied houden de puristen hun hart vast. En niet zonder reden, want naast succesvolle pogingen (John Woo) zijn er ook minder geslaagde (Kitano Takeshi, Park Chan-Wook) geweest. Zou dit dan de eerste stinker van Zuid-KoreaanBong Joon-ho worden? Het antwoord luidt gelukkig nee, en als co-producent revancheert Park Chan-Wook zich wat mij betreft voor zijn ernstig overschatte draak Stoker. Bong Joon-ho ontdekte de strip Le Transperceneige van Jacques Lob en Jean- Marc Rochette (hier destijds als De ijstrein gepubliceerd in het tijdschrift Wordt Vervolgd) tien jaar geleden tijdens de voorbereidingen van The Host en was meteen verkocht. Met die monsterfilm liet Bong al zien hoe hij op intelligente wijze alle vallen van de Hollywoodblockbuster omzeilde door een scherp oog te tonen voor groot en klein menselijk leed, en er een flinke portie weirdness in te stoppen - terwijl hij toch de spanning tot het maximum wist op te voeren. Ook Snowpiercerstelt op dat vlak niet teleur.
Het verhaal speelt zich af in 2031: een experiment om de opwarming van de aarde tegen te gaan heeft geresulteerd in een nieuwe ijstijd, en de laatste mensen ter wereld bevinden zich in een immer voortrazende, kilometerslange trein. Het is een kunstmatige biotoop waar de armen onderdrukt en uitgebuit worden door de rijken, en onder leiding van de oude Gilliam (Hurt), Curtis (Chris Evans) en de aan de drug Kronol verslaafde Namgoong (Song) wordt een opstand voorbereid. Daarop volgt een soort roadmovie annex afvalrace doorheen de trein, van de sloppenwijken in de achterste wagons naar het hoofdkwartier van kwade genius Wilford in de neus. Typisch Bong: halverwege de trein wordt een gevecht op leven en dood tussen de opstandelingen en het tot de tanden bewapende leger onderbroken voor de viering van het nieuwe jaar. Dat die scène ook nog een ander belangrijk doel dient, wordt veel later pas duidelijk.
De filosofische aspecten die aan bod komen - over onderdrukkers en onderdrukten - zijn leuk meegenomen, maar ultimo heeft Bong met Snowpiercer een van de enerverendste en knapst gemaakte actiefilms van de afgelopen jaren afgeleverd. Bonuspunten zijn er voor een geweldige schmierende Swinton als vileine Eerste Minister en Song (die we nog kennen uit The Host en Memories of Murder) als chagrijnige medeplichtige-tegen-wil-en-dank Namgoong. Leuk weetje: het personage Edgar, gespeeld door Jamie Bell, is vernoemd naar regisseur Edgar Wright. Aan wie zou het personage Gilliam een eerbetoon zijn, denkt u?
Snowpiercer draait sinds gisteren in de Nederlandse bioscopen
Wanneer een Aziatische regisseur de overstap maakt naar het Engelse taalgebied houden de puristen hun hart vast. En niet zonder reden, want naast succesvolle pogingen (John Woo) zijn er ook minder geslaagde (Kitano Takeshi, Park Chan-Wook) geweest. Zou dit dan de eerste stinker van Zuid-KoreaanBong Joon-ho worden? Het antwoord luidt gelukkig nee, en als co-producent revancheert Park Chan-Wook zich wat mij betreft voor zijn ernstig overschatte draak Stoker. Bong Joon-ho ontdekte de strip Le Transperceneige van Jacques Lob en Jean- Marc Rochette (hier destijds als De ijstrein gepubliceerd in het tijdschrift Wordt Vervolgd) tien jaar geleden tijdens de voorbereidingen van The Host en was meteen verkocht. Met die monsterfilm liet Bong al zien hoe hij op intelligente wijze alle vallen van de Hollywoodblockbuster omzeilde door een scherp oog te tonen voor groot en klein menselijk leed, en er een flinke portie weirdness in te stoppen - terwijl hij toch de spanning tot het maximum wist op te voeren. Ook Snowpiercerstelt op dat vlak niet teleur.
Het verhaal speelt zich af in 2031: een experiment om de opwarming van de aarde tegen te gaan heeft geresulteerd in een nieuwe ijstijd, en de laatste mensen ter wereld bevinden zich in een immer voortrazende, kilometerslange trein. Het is een kunstmatige biotoop waar de armen onderdrukt en uitgebuit worden door de rijken, en onder leiding van de oude Gilliam (Hurt), Curtis (Chris Evans) en de aan de drug Kronol verslaafde Namgoong (Song) wordt een opstand voorbereid. Daarop volgt een soort roadmovie annex afvalrace doorheen de trein, van de sloppenwijken in de achterste wagons naar het hoofdkwartier van kwade genius Wilford in de neus. Typisch Bong: halverwege de trein wordt een gevecht op leven en dood tussen de opstandelingen en het tot de tanden bewapende leger onderbroken voor de viering van het nieuwe jaar. Dat die scène ook nog een ander belangrijk doel dient, wordt veel later pas duidelijk.
De filosofische aspecten die aan bod komen - over onderdrukkers en onderdrukten - zijn leuk meegenomen, maar ultimo heeft Bong met Snowpiercer een van de enerverendste en knapst gemaakte actiefilms van de afgelopen jaren afgeleverd. Bonuspunten zijn er voor een geweldige schmierende Swinton als vileine Eerste Minister en Song (die we nog kennen uit The Host en Memories of Murder) als chagrijnige medeplichtige-tegen-wil-en-dank Namgoong. Leuk weetje: het personage Edgar, gespeeld door Jamie Bell, is vernoemd naar regisseur Edgar Wright. Aan wie zou het personage Gilliam een eerbetoon zijn, denkt u?
Snowpiercer draait sinds gisteren in de Nederlandse bioscopen