Alzheimer is hot. De medische zorg is tegenwoordig zo goed dat de hersenen eerder stukgaan dan het lijf, wat de ziekte tot een erkende tijdbom onder de huidige generatie 50-plussers maakt. En dus wordt er heel veel onderzoek naar gedaan. En worden er boeken over geschreven. En worden er films over gemaakt. Zolang het drama niet te veel op de voorgrond geplaatst wordt, kan zo'n naar onderwerp een heel mooie film opleveren, zoals het Koreaanse Poetry. Maar de meeste regisseurs voelen zich gedwongen de nadruk te leggen op de ellende, en die vergezeld te doen gaan van de boodschap dat als je maar genoeg van elkaar houdt het op de een of andere manier altijd wel goedkomt. Dat klinkt cynisch en kort door de bocht, maar in alzheimerfilms als Iris, Away from Her en Still Mine - hoe integer of goedbedoeld ook - komt het daar puntje bij paaltje toch op neer.

Zo ook Still Alice - still is bij alzheimer een sleutelwoord - van het hier minder bekende regisseursduo Glatzer* en Westmoreland, met Julianne Moore die voor haar hoofdrol als dementerende geniale taalkundige een oscar kreeg. Ook in deze film zijn het de liefhebbende dichtstbijzijnden (Mark Rutte vindt het vast een prachtfilm) die ervoor moeten zorgen dat de zieke vrouw toch een menswaardige winter tegemoetgaat. Natuurlijk speelt Moore de rol geweldig, en natuurlijk worden haar verval en de gevolgen daarvan heel schrijnend in beeld gebracht, maar daarmee verdient Still Alice niet meteen vier sterren, laat staan vijf. Het voornaamste bezwaar is dat de regiseurs te veel willen vertellen: het verhaal raast van de ene 'mijlpaal' naar de andere - de eerste keer een woord vergeten, de eerste keer de weg kwijt, de eerste keer iemand niet herkennen, de diagnose, het slechtnieuwsgesprek met de familie. Tijd om in te zoomen is er niet. Natuurlijk zitten er tussen al die ziektebeelden ontluisterende en ook mooie scènes die iedereen zullen bijblijven, maar al met al wordt het verhaal te snel, te braaf en te routineus verteld om echt indruk achter te laten. En passant wordt dan ook nog het ethische vraagstuk van de euthanasie behendig onbeantwoord gelaten, waarna de film strandt in een open einde - zodat we na afloop welgemoed de foyer in kunnen voor de napraatsessie. Still Happy.

* Update: regisseur Richard Glatzer, echtgenoot van co-regisseur Wash Westmoreland, is op 12 maart overleden aan de gevolgen van ALS.