Japans? Seriemoordenaar? In een rolstoel? Spraakcomputer? Punk? Charismatische hoofdrol? Hola, dát moet ik gaan zien, mompelde uw nederige recensent likkebaardend, bij het lezen van de press-blurb. Heel eventjes, na het doven van de lichten, sloeg de twijfel toe: dit gaat toch geen lukrake collage van lelijke, uit de hand geschoten videobeelden worden? Niks hoor! Late Bloomer stelt geen moment teleur en kan wel eens tot een grote undergroundhit uitgroeien. Sumida Masakiyo, de gehandicapte held, is cool met een grote c en speelt min of meer zichzelf: loltrappend en bierzwaaiend met zijn makkers op punkconcerten. Hij is dus 'one of the guys' met één verschil, namelijk dat een vriendinnetje voor hem niet weggelegd is. Hoe bizar het gegeven ook op het eerste gezicht ook lijkt, de woede achter zijn ontwapenende grijns wordt allengs voelbaar. Een eveneens gehandicapte vriend zegt het zo: dit is dus de wereld; niets dan muren. Sumida pikt het in elk geval niet langer met al die gezonde klootzakken om hem heen. Heftige en intelligent gemaakte film.

Rolstoeler met een spraakcomputer waar Stephen Hawking een punt aan kan zuigen, drinkt het ene lekkere blikbiertje na het andere. Halverwege ontpopt Sumida-san zich tot een slasher in ninjatenue, tot hoorbaar genoegen van de aanwezige gehandicapte acteur die hem speelt.
Übercult op lelijke zwart-wit digitale video.