Eh, wat Tonio Van Vugt zei. Toegegeven, afbladderende muurverf is nergens ter wereld zo sfeervol als in Tjechische films. Het idee was beter tot zijn recht gekomen in een kortfilm van pakweg een half uur.

Stelling: De festivalcatalogus strooit met vergelijkingen met het werk van Louis Buñuel en Jan Svankmajer; tien tegen één dat díe verwachtingen niet worden waargemaakt.

De toetsing: Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ‘Vaterland’ komt nog niet in de buurt van de cinematografische verbeelding van een Buñuel of Svankmajer, maar daar kan de regisseur niets aan doen (vooropgesteld dat hij niet zijn eigen catalogustekst schrijft). Wat blijft is een niet onaangenaam vreemde film over een trio broers dat na lange tijd terugkeert op het landgoed van hun ouders, om daar de traditionele jacht te openen op geheimzinnige boswezens die men skeleters noemt. Je hoeft geen Einstein te zijn om na vijf minuten al te raden om wat prooi het hier gaat. Gooi er verder nog wat mumbo jumbo tegenaan en je hebt al snel een surrealistisch sfeertje, dat helaas nogal prozaïsch en soms ronduit lelijk wordt gefilmd. Het einde van de film zou door een catalogus-journalist wellicht omschreven worden als een ode aan ‘Easy Rider’. Hoofdrolspeler Karel Rooden kent u wellicht nog als Rasputin uit ‘Hellboy’; halverwege ‘Vaterland’ realiseert Rooden zich dat hij in de verkeerde film zit en scheert hij zijn baard af, en verandert aldus in een variant op een Pruisische generaal.