Pinochet moest in 1988 afstand doen van de absolute macht na een referendum. We volgen de de reclamejongen, ooit gevlucht naar de VS maar dan weer terug in Chili, die door het linkse kamp werd ingehuurd om hun campagne vorm te geven. De uitslag is bekend, dus de aandacht is verlegd - naast de propagandatruuks die werden in gezet - naar zijn prive-leven: hij probeert zijn ex-vrouw weer voor zich te winnen, maar daarvoor is het te laat. Geen wonder dat hij niet in de feestvreugde zal delen. Als reconstructie is No adequaat (de eerste computerspelletjes, de eerste magnetron, lullige jaren-80-kapsels) maar het politieke kat-en-muisspel laat je niet op het puntje van je stoel zitten door de wat afstandelijke regie. De scène waarin de huishoudster Pinochets zware jongens het hoofd biedt, is wat dat betreft een (te) zeldzaam spannend moment.