Halsoverkop in een bandje terecht komen omdat er een toetsenist ontbreekt voor het optreden van die avond - het zal je maar gebeuren. John grijpt de kans met beide handen aan. Als de muzikanten niet bepaald normale mensen blijken te zijn brengt dat hem niet uit zijn muzikantendroom. Verre van dat. Helemaal geloofwaardig is het scenario vooralsnog niet, maar dat stoort niet echt. Veel te benieuwd hoe dit af gaat lopen. Maggie Gyllenhaal zet goed een hysterische thereminspeelster neer. John stemt toe met hen een 'gig' te doen in Ierland. Dat tripje duurt wat langer dan gedacht. Er moet namelijk een album opgenomen worden.

Bandleider Frank (gespeeld door Michael Fassbender) past daarvoor de pressure cooker aanpak toe. Stop een band een flinke tijd in een hok, draai de duimschroeven aan en er zal iets magisch gebeuren. Helaas is Frank geen Captain Beefheart (die deze methode ook aanhing). De muzikale prestaties zijn kinderlijk en knullig. Dat is wel jammer, want hierdoor raakt de geloofwaardigheid net iets te ver onder de grens. Dat geestelijke problemen een goede voedingsbodem zouden zijn voor het maken van grote kunst is een romantische fantasie die je vooral aantreft bij niet-kunstenaars. Een band met een dergelijke combinatie van psychische problemen had in het echte leven niet lang bestaan. Maar goed, dit is film. Suspension of disbelief enzovoort.

Deze film probeert de Duitse elite van 1811 te portretteren, een beetje zoals Downton Abbey dat met de Britse adel deed. Er wordt veel thee gedronken, bediend door onderdanig personeel, gemusiceerd en gefilosofeerd. Dolende dichter Heinrich (geïnspireerd op de dichter Heinrich von Kleist) wordt geplaagd door Weltschmerz. Zijn narcistische trekken en romantische geest brengen hem in de waan dat hij alleen geluk kan vinden als een vrouw uit liefde voor hem besluit samen zelfmoord te plegen. Een vrouw zo gek krijgen blijkt natuurlijk verre van eenvoudig. Dat levert soms bizarre conversaties op, altijd onderkoeld gespeeld.

Het tempo ligt erg laag, maar je hoeft je niet te vervelend: geniet van de tot in details perfecte interieurs en kostuums. Zeer geslaagd zijn de discussies over nieuwerwetse dingen die uit Frankrijk overwaaien, zoals belastingen voor iedereen. ‘Zelfs voor de aristocratie? Dat komt me wel erg slecht uit,’ verzucht een oude tante met een grijze suikerspin op haar hoofd. Je krijgt bijna medelijden. Het lijkt erop dat Hausner goed research heeft gepleegd: waar hield de elite zich in 1811 zoal mee bezig? Vrijheid en gelijkheid waren in Frankrijk in opmars en daarmee was een massa vrije boeren in aantocht, niet langer eigendom van de grootgrondbezitter. Ze konden zich niet voorstellen dat die pummels zoveel vrijheid wel aankonden. Deze scenes zijn minstens zo boeiend als het romantische gezwoeg van Heinrich.

Een niet al te geslaagde agent wil zijn imago binnen de IJslandse politie opkrikken door een flinke slag te slaan: een corrupte agent aanpakken en tegelijk een Servische drugshandelaar, die floreert dankzij die corrupte agent, uitschakelen. Dit simpele uitgangspunt levert een heel slimme crimi op die tot de allerlaatste minuut retespannend is. De acteurs zijn stuk voor stuk zeer overtuigend.

Scandinavische landen hebben al vaker laten zien veel verstand te hebben van thrillers. Brave Men's Blood kan zich qua acteerwerk en ijzingwekkende sfeer gemakkelijk meten met bijvoorbeeld de Zweedse Millennium Trilogy. Als hij in de reguliere roulatie zou komen, zou het me niet verbazen als het een hit werd. Het geweld is niets ontziend, daar moet je wel tegen kunnen. Enige minpunt: elke actiescene gaat gepaard met langdurige galmende drumsalvo's. Het scenario is al spannend zat, dat had best zonder die bombast gekund.

Moestuinieren is hot. Deze film zou best een groot publiek kunnen gaan bereiken. Hier zat de zaal alvast vol. De tuin in deze film zal de stadstuinier het water in de mond laten lopen: een uitgestrekte serie bedden, kassen en een boomgaard, behorend bij een oud landgoed, ooit in verval geraakt en weer helemaal hersteld. Ook bloembedden en bijenkasten horen erbij. Deze tuin is een bedrijf, gerund met toewijding, veel geduld en vooral veel kennis van planten en bomen.

Met die kennis is het in Nederland droevig gesteld, vertelt de 85-jarige Jan Freriks, die nog elke dag met zijn vak bezig is: fruitbomen snoeien en dunnen. Met de opkomst van de industrie is de landbouw naar de rand van de economie weggedrukt. Van de vele variëteiten bomen en groenten wordt nog maar een klein deel commercieel gekweekt. Aan jonge tuinders wordt op de tuin kennis doorgegeven. Gelukkig heeft Freriks zijn schat aan kennis al in een boek samengebracht want het zou erg jammer zijn als die verloren zou gaan.

Een heel jaar lang wordt de tuin gevolgd, van zaaien tot oogsten. Snoeien is nog niet zo simpel als het eruit ziet. Het krenten van druiven, pruimen en appels evenmin: er bestaat een optimaal aantal vruchten per tak. Ookal heb je zelf nog nooit in een tuin gewerkt, het is een genot om Freriks zo liefdevol over zijn vak te horen vertellen. De tuin is eigenlijk de wereld in het klein. Je moet plannen, organiseren, samenwerken, leren, teleurstellingen incasseren, alles wat je in het gewone leven ook moet. De prachtige muziek van Jozef van Wissem maakt het helemaal af.

Zuid-Limburg is de sluiting van de mijnen nog altijd niet economisch te boven gekomen. Omgeven door prachtige heuvels en bossen vind je er troosteloze achterstandswijken. Drugshandel, het geweld er omheen, alcoholmisbruik en een typisch ons-kent-ons-sfeertje worden op rauwrealistische manier geportretteerd in Gluckauf. Regisseur van Heugten heeft de realiteit zo indringend mogelijk over willen brengen, dus inclusief dialect dat voor een flink deel uit Duits bestaat. Het portretteren van deze mensen is goed gelukt. Je wordt er niet blij van.

Ook de innige band tussen de criminele vader Lei en zoon Jeffrey is omgeven door tragiek. Jeffrey is groot geworden omgeven door handel in gestolen goed en lijkt het aardig voor elkaar te hebben met z’n eigen wiethandeltje aan huis. Vader Lei heeft grotere plannen met hem en tegensputteren heeft weinig zin. Want Lei mag dan een pauper en een loser zijn, hij is wel een pauper die niet tegengesproken wil worden. Knap gespeeld drama door grotendeels onbekende acteurs, wat een voordeel is want je wordt niet afgeleid door bekende gezichten. De enige bekende acteur is Johan Leysen. Hij komt uit Hasselt (Belgisch Limburg), dus het dialect instuderen kostte hem vast weinig moeite. Goeie film, maar het laatste stuk doet er qua drama net een schepje teveel bovenop.

Dit jaar is er een themaprogramma met surrealistische films, getiteld Really? Really.

De vrouwelijke manager van een rockbandje mist haar verloren aanloophond Cooch nog steeds. Als ze op straat een man aantreft die door fikse mishandeling zijn geheugen heeft verloren neemt ze hem mee naar huis, lapt hem op en noemt hem, jawel, Cooch. De zwijgzame kerel blijkt over zangtalent te beschikken. Komt dat even goed uit! In een misdaadkomedie mogen dingen onwaarschijnlijk toevallig zijn. Het verhaal heeft vaart, humor en een hele waaier aan leuke typetjes. De film geeft ook een aardig inkijkje in het Japanse grotestadsleven, met eetstalletjes, zwervers en groezelige cafeetjes. So far so good.

Wat wel wat afleidt is het matige acteerwerk van de vrouwelijke hoofdpersoon, die nogal inconsequent en ongeloofwaardig op andere mensen reageert. Ze is ook nogal vaak in beeld, helaas. De bandleden en gangsters zijn veel beter geslaagd. Maar wat alles vooral weer goed maakt zijn de liveopnames van de band. Eerst in het oefenhok, later op het podium. De ondertiteling van de suikerzoete liefdesliedjes is hilarisch. Het zal een cultuurverschil zijn, maar de teksten, melodietjes en beeldspraak zijn zoeter dan Italopop. Dat contrasteert nogal met hoe de bandleden eruit zien. En alles op een serieuze manier gebracht (of is het toch ironie?), eerst door een soort drag queen, later opzij geschoven door onze antiheld, the amnesia man. De koddige uitdossing en malle pasjes van het koor doen wel een beetje denken aan Aki Kaurismäki’s Leningrad Cowboys, maar dan in een andere setting. Camp, cult en erg grappig. Ondertussen ontrafelt de gastvrouw stukje bij beetje het duistere verleden van haar aanloopzanger. Dat had ze beter niet kunnen doen.

Wij weten wel waarom ze die handige site hebben bedacht...