Het uit Chicago afkomstige noiserockkwartet Disappears doet het vooral vakkundig: zorgvuldig afgewogen hoeveelheden dissonant gitaarlawaai, scheef drumwerk en verbaal gesneer worden met uiterste precisie aan elkaar gemetseld tot een strak en soepel eindresultaat waarin geen noot of snauw teveel te horen is. We hebben hier dan ook te maken met ervaren aanbieders van gitaarherrie: zanger Brian Case speelt in garagepunkgezelschap The Ponys en drummer Steve Shelley kennen we van Sonic Youth.

Het gevolg van al die ervaring is dat Pre Language op geen enkel moment eens lekker uit de bocht vliegt en ontspoort. Daar staat dan weer tegenover dat al die vakkennis een werkelijk duizelingwekkend scala aan verschillende soorten kabaal oplevert: groots opgezette muren van dissonantie wisselen af met driest naar beneden duikende tremolo's en allerlei soorten gesis en gepiep. Ook met af en toe de distortion-kraan tijdelijk even dicht draaien zodat het effect van het lawaai eromheen nog groter wordt, weet Disappears wel raad.

Ontsporen doet Pre Language ook al niet omdat al dat lawaai geperst wordt in een strak, aan de Duitse Krautrock ontleend keurslijf. Zelfs de snauwerige uithalen van de zanger, overigens The Fall meer dan waardig, blijven overal netjes op de rails lopen. Dat kun je natuurlijk saai vinden, maar als je niet vies bent van een beetje monotonie op zijn tijd, heb je aan deze plaat een bijzonder degelijk en ambachtelijk stukje noise. Beluister de plaat in de Soundcloud .