11-06-2012 00:00
Dit is nog eens een zeldzame vogel: Jute Gyte maakt atonale black metal met
uitstapjes naar industrial noise, ambient en stuurse IDM. Adam Kalmbach, de
man achter dit originele soloproject, toont zich met minstens vijf releases
per jaar ook bijzonder productief. Isolation verscheen in mei.
Black Metal, het is snel, luid en gaat doorgaans met fascinerende visuals gepaard. Voor een genre dat het extreme nastreeft, valt echter op hoe vaak er qua harmonieleer nog steeds binnen de lijntjes wordt gekleurd, alsof de avant-garde van de twintigste eeuw geheel aan de heren voorbijgegaan is. Alsof klassieke muziek is blijven staan bij Mozart. Gelukkig duiken er de laatste paar jaar uitzonderingen op. Jute Gyte (nee, de naam heeft niet echt een betekenis) van de Amerikaan Adam Kalmbach inspireerde zich in de eerste instantie op het vroege werk van Burzum: een bewust lelijk geproduceerde, monomaan doorrazende gitaarstorm boven electronische drums. Echter, waar Varg Vikernes ook na 16 jaar hechtenis met zijn oude formule verder gaat, toont Jute Gyte zich een stuk een stuk creatiever door gebruik te maken van dissonanten, gebaseerd op de dodecaphonie van Arnold Schoenberg, soms merkwaardige ritmes en electronische uitstapjes die doen denken aan de loodzware industrial van Dissecting Table of de IDM van Autechre.
Isolation is het vierde black metal album in Jute Gytes exponentieel groeiende oeuvre. Het concept is ook een stuk abstracter dan de show antics waarvan het genre het meestal moet hebben: nostalgie, kilte, verlatenheid en de onomkeerbaarheid van de tijd. Titels als The Irreality of the Past zeggen genoeg. Van de zeven - behoorlijk lange - nummers op Isolation is alleen het titelnummer niet gebaseerd op gitaarnoise, maar een desoriënterend ambient intermezzo. Ook hier toont zich Burzums invloed, zij het verder geëvolueerd dus. Kalmbach toont zich in interviews overigens een zelfbewuste persoonlijkheid zonder pretenties, maar wel met een lust tot experimenteren. In de gaten te houden voor wie eens wat écht anders wil.
Te beluisteren en te koop op hun bandcampsite.
Black Metal, het is snel, luid en gaat doorgaans met fascinerende visuals gepaard. Voor een genre dat het extreme nastreeft, valt echter op hoe vaak er qua harmonieleer nog steeds binnen de lijntjes wordt gekleurd, alsof de avant-garde van de twintigste eeuw geheel aan de heren voorbijgegaan is. Alsof klassieke muziek is blijven staan bij Mozart. Gelukkig duiken er de laatste paar jaar uitzonderingen op. Jute Gyte (nee, de naam heeft niet echt een betekenis) van de Amerikaan Adam Kalmbach inspireerde zich in de eerste instantie op het vroege werk van Burzum: een bewust lelijk geproduceerde, monomaan doorrazende gitaarstorm boven electronische drums. Echter, waar Varg Vikernes ook na 16 jaar hechtenis met zijn oude formule verder gaat, toont Jute Gyte zich een stuk een stuk creatiever door gebruik te maken van dissonanten, gebaseerd op de dodecaphonie van Arnold Schoenberg, soms merkwaardige ritmes en electronische uitstapjes die doen denken aan de loodzware industrial van Dissecting Table of de IDM van Autechre.
Isolation is het vierde black metal album in Jute Gytes exponentieel groeiende oeuvre. Het concept is ook een stuk abstracter dan de show antics waarvan het genre het meestal moet hebben: nostalgie, kilte, verlatenheid en de onomkeerbaarheid van de tijd. Titels als The Irreality of the Past zeggen genoeg. Van de zeven - behoorlijk lange - nummers op Isolation is alleen het titelnummer niet gebaseerd op gitaarnoise, maar een desoriënterend ambient intermezzo. Ook hier toont zich Burzums invloed, zij het verder geëvolueerd dus. Kalmbach toont zich in interviews overigens een zelfbewuste persoonlijkheid zonder pretenties, maar wel met een lust tot experimenteren. In de gaten te houden voor wie eens wat écht anders wil.
Te beluisteren en te koop op hun bandcampsite.