De Colombiaanse componiste Lucrecia Dalt woont in Barcelona. Wie weet werd ze aangetrokken door de scene rond het Sonar Festival voor experimentele electronische muziek, dat daar deze maand al voor de twintigste keer plaats vindt? Zou goed kunnen. Na haar debuut in 2009 is Commotus haar tweede plaat. De basgitaar dient vaak als basis, waarmee ze zeer filmisch aandoende tracks opbouwt die je niet direct liedjes zou noemen, maar ook weer geen soundscapes. De loom voortkabbelende ritmes hebben soms een licht dreigende sfeer, mooi verbeeld door de naderende stofstorm op het hoesje. De sound zit soms een beetje in de hoek van Tricky (op zijn subtielere momenten), maar dan niet zo deprimerend, eerder dromerig.

Naast electronica is er genoeg ruimte voor warme akoestische elementen zoals de trommels in Turmoil. De onverstaanbare zang met veel galm zorgt voor kleur op de achtergrond, aangevuld met toetsen en door pedalen vervormde gitaarpartijen. Resultaat is een bijzonder intrigerend geheel met een heel eigen sfeer. Wel slaperig, maar alles behalve saai vanwege de subtiele details. Commotus bevat vele laagjes zonder dat het ooit druk klinkt. Met simpele middelen creeërt ze maximaal effect. Beluister de plaat in zijn geheel op de 3voor12 luisterpaal.