Peaches heeft wat je noemt 'attitude'. Men neme: politiek, sexualiteit, feminisme en een flinke portie schuttingtaal. De Canadese electropunk artieste heeft zichzelf met deze aanpak met een handvol albums en provocatieve shows goed in de kijker gespeeld. Zes jaar hebben de fans moeten wachten op deze nieuwe elf tracks. De middelen zijn eenvoudig: teksten in hip hop-stijl met technobeats, soms wat zang. Helaas is het muzikaal allemaal nogal gewoontjes. Zoveel durf als ze in haar teksten laat zien, zo weinig lef zit er in de composities. Het zal een kwestie van smaak zijn (een beetje een dooddoener, maar goed). Misschien mag de muziek niet teveel aandacht opeisen zodat haar onverbloemde aanklachten en scheldpartijen er beter uitspringen? Bij mij werkt het in ieder geval niet zo. Het bonkt allemaal te eentonig door, waardoor de aandacht al snel verslapt. Wat ook jammer is: humor of enige zelfrelativering heb ik nergens kunnen bespeuren (of heb ik wat gemist?). De foto op de hoes (links) spreekt wat dat betreft boekdelen.

De bescheiden bijrollen van twee guest stars kunnen daar weinig aan veranderen. In opener Close Up praatzingt Kim Gordon mee en in het slotnummer I Mean Something horen we Feist. Dat ze het album op haar eigen label I U She Music uitbrengt is logisch; in het door mannen gedomineerde muziekwereldje staat ze natuurlijk liever zelf aan het roer. Hij komt 25 september uit. Rub is leuk voor de fans van stoerewijventechno, maar doe mij maar de net zo zelfverzekerde hiphoppende vrouwen van TheeSatisfaction. Vooral hun debuut is erg goed: Awe Naturale. Bekijk de video van Close Up op YouTube, toch het beste nummer van Peaches.