Deze vijfmansband uit Kopenhagen beweegt zich tussen postrock, neofolk en jazz in, zoals wel meer Scandinavische experimentele groepen de laatste jaren doen. Dit is hun derde volwaardige plaat (naast nog 3 ep’s) in hun zevenjarig bestaan. Deze harde werkers laten er geen gras over groeien: ze hebben al door de VS getoerd en doen dat deze maand weer, samen met Akron/Family. Slaraffenland betekent ‘land van melk en honing’. Dat maken ze wel waar: dit is een plaat van overvloed. Net als stadsgenoten Efterklang nemen ze geen genoegen met een simpele gitaar-bas-drum-bezetting. In Long Gone pakken ze meteen flink uit met opzwepend gitaargetokkel, toetsen, blazers, samenzang en een hoofdrol voor drums. Meet and Greet volgt hetzelfde recept. Klinkt goed! Maar bij het derde nummer denk je al: alwéér samenzang? Door dit effect continu in te zetten, verandert het helaas al snel in een vervelende gimmick. De zang is bovendien zo ver weg gemixt, dat de teksten nauwelijks te volgen zijn. En als je al wat opvangt, blijken het vage psychologische bespiegelingen. Zoals in Open Your Eyes: “Remove the mask that you wear. It’s invisible. Open your eyes.” Of in Away: “Happy new year my dear, it’s time to face our fears. Promise me to to take care”. Teksten schrijven is niet hun sterkste punt.

Maar muzikaal kunnen de Slaraffelanders alles. En dat zullen we weten ook! Trombone, sax, melodica, toetsen, dwarsfluit, complexe ritmes, listige hooks, het kan niet op. Alles mag dan bijzonder smaakvol klinken, het is ook wat gekunsteld. Al te wild wordt er niet geëxperimenteerd. De blazers blijven overal veilig binnen de lijntjes. Kippenvel krijg ik er niet van. Er worden namelijk geen keuzes gemaakt, zodat de instrumenten elkaar verdringen voor de microfoon. Elke seconde moet gevuld. Weg broodnodige dynamiek. De band heeft hetzelfde probleem als Efterklang: niets krijgt voldoende aandacht als elk instrument een even grote rol opeist. Nergens wordt even ingehouden of aan een spanningsboog gebouwd, alleen bij het laatste en mooiste nummer Away. Maar ook daar moet na een minuut de mooie gitaarpartij weer opgesierd worden met een laag blazers. Deze plaat raast zo als een bontgekleurde goederentrein aan je voorbij, zonder een blijvende indruk achter te laten. Halverwege de cd komt de overvolle en behaagzieke melk-en-honing-muziek je oren al uit. Als hun ambitie niet zo met ze op de loop was gegaan, had dit zo veel spannender uit kunnen pakken. Een gemiste kans want de heren hebben wel degelijk veel componeertalent. Mensen met ook Broken Social Scene, Do Make Say Think en Sufjan Stevens in de kast, kunnen hier alsnog veel plezier aan beleven. Aanbeveling: wel in gepaste doses tot u nemen.