Throwing Muses brachten in de jaren 80 en 90 een rij fantastische indierockplaten uit. Weinig platen maakten op mij zo’n verpletterende indruk als hun titelloze LP in 1986. Van de viermansband bleef uiteindelijk na dik tien jaar alleen een duo over: zangeres-gitariste Kristin Hersh en drummer David Narcizo. Nadat Kristin vanaf 1994 in straf tempo soloplaten ging uitbrengen (9 tot nu toe) leek de band verleden tijd. Nu tien jaar na de laatste TM-plaat zijn ze plots terug als trio (Bernard Georges speelt weer bas).

Op Purgatory / Paradise staan maar liefst 32 tracks, al zijn 13 daarvan maar tussen de halve en anderhalve minuut lang. Deze come back mag dan verrassend zijn, dat geldt niet zo voor de liedjes zelf. De sfeer en sound zijn identiek aan wat we van ze gewend waren. De teksten zijn als vanouds poëtisch en gaan meestal over relaties en vaak problematische communicatie. Wel nieuw is dat ze soms een beetje piano speelt. De meer ingetogen gitaarliedjes, die sterk aan haar solowerk doen denken, worden afgewisseld met stevig scheurende rocknummers zoals Sleepwalking 1 . Deze hardere nummers zitten dichter tegen het album Red Heaven ('92) aan en vormen het best geslaagde gedeelte. Een van de langste tracks, Milan, springt er echt uit. Een akoestische demo-versie is te horen op YouTube. Haar wat afgeknepen rauwe stemgeluid heeft nog niks aan zeggingskracht ingeboet. Beluister de instrumental Sunray Venus in de Soundcloud.

Of deze plaat echt wat toevoegt aan hun carriere moet je je misschien maar niet afvragen. Het is hoedanook cool dat ze als moeder van drie kinderen altijd rock & roll is blijven maken en nog goeie ook. De slimme gitaarhooks, spannende breaks en afwijkende maatsoorten zijn er gelukkig nog. Regelmatig dacht ik echter wel: dat is wel een variatie op een ouder liedje. Het is haar vergeven. Voor sommige muzikanten heb je nu eenmaal een zwak, wat al te kritisch oordelen weinig ruimte laat. De plaat is geheel door fundraising onder luisteraars via Cash Music tot stand gekomen en uitgegeven bij boekenuitgever The Friday Project, een imprint van HarperCollins. Het is dus eigenlijk een boek met een cd. Daarbij zit ook een commentary-versie, waarop David en Kristin door hun eigen muziek heen kletsen over van alles en nog wat, alle 32 tracks lang. Leuk voor de fan die nieuwsgierig is naar de mens achter de muziek, maar wel een beetje vermoeiend. Het artwork met boek erbij is zeer smaakvol. De Throwing Muses-hoesjes worden allang niet meer door 4AD's ex-huisontwerper Vaughan Oliver gemaakt. Dave Narcizo's ontwerpbureau Lakuna Design heeft de verpakking deze keer verzorgd.