Het verstrippen van 'literaire' romans kent een hoge vlucht. De redenen daarvoor zijn legio. De makers willen een hoogstaande strip maken, het medium strip op een hoger niveau tillen, maken een adaptatie die op creatieve wijze omgaat met het bronmateriaal of willen simpelweg met een succesvol verhaal makkelijk geld binnen halen. Aan boord van de Morgenster is een adaptatie van een roman van Pierre Mac Orlan, maar is vermoedelijk een werk van liefde. Als Riff Reb’s het voor het geld deed, had hij wel Harry Potter proberen te verstrippen.

We mogen in onze handjes wrijven dat Reb’s deze taak op zich heeft genomen. Eerst dacht ik: “Pfff, weer een piratenstrip”, maar deze is toch anders dan de rest. Naar alle waarschijnlijkheid heeft het originele boek daar veel mee te maken. Aan de teksten in dit boek hangt wat meer vlees dan in de doorsnee strip. Het verhaal heeft niet echt een plot en bestaat uit korte chronologische verhalen over een jongen die piraat wordt en later, als oude en verbitterde man, terugkijkt op zijn leven. De kracht van de verhalen ligt enerzijds in de historische correctheid, Reb’s heeft zich enig opzoekwerk gepermitteerd, en anderzijds in de poëtische benadering van de piraat. Eenzaamheid, verliefdheid, woede, moordlust: allen aanwezig. De verhalen variëren van zeer goed tot slechts entertainend. Enkele slagen er niet meteen in om de inhoud of de sfeer die Reb’s waarschijnlijk wilde overbrengen uit te beelden. Een roman adapteren is geen makkelijk werk, men moet zeer kundig zijn in het kiezen wat je overbrengt en wat je weg laat.

Hoewel ik de kriebels krijg van te overdreven literair taalgebruik slaagt Reb’s (en dus ook de vertaler) erin om de grens naar semipoëtische drek niet te overschrijden. Er staan enkele pareltjes van beschrijvende zinnen in dit boek. Dat is doorgaans geen gewoonte in strips en alleen daarom al is dit boek het aanschaffen waard. Reb’s, echte naam Dominique Duprez, werkt al enkele decennia in de stripwereld en het minste wat je van zijn tekeningen kunt zeggen is dat ze kundig vervaardigd zijn. Reb’s hanteert een krasserige stijl. Geheel naar één van de door Scott McCloud omschreven stripprincipes dat handelt over realisme in decor en identificatie met de personages in de strip, laat hij die stijl in de achtergronden neigen naar realisme met veel arcering terwijl hij de personages net iets cartoonesquer tekent. Volgens McCloud ervaren we een verhaal als spannender en echter als de achtergronden meer waarheidsgetrouw zijn en leven we meer mee met stripfiguren als die uit simpele gelaatstrekken zijn opgetrokken. De inkleuring is monochroom en wisselt van verhaal tot verhaal. Soms, om een bepaald effect te bereiken, verandert het palet ook binnen hetzelfde hoofdstuk. Ik kan niet zeggen dat ik er wild van ben. Doeltreffend: ja, sfeervol: ja, maar iets zegt me dat de tekeningen van Reb’s in volle kleurenpracht nog beter tot hun recht zouden komen. Iedereen die enkel serieuze strips en graphic novels leest maar stiekem toch nog altijd een beetje een belhamel is die zich de schrik der zeven zeeën waant, zal met volle teugen van dit boek kunnen genieten. Meer recensies van Peter kunt u lezen op zijn blog.