Men zou kunnen zeggen dat nog een ridderstrip, en dan nog één over koning Arthur en zijn ronde tafel, een strip teveel is. Men zou ook kunnen zeggen dat het verhaal humoristisch maken al eerder gedaan is door Monty Python en daarom geen meerwaarde heeft. “Larie!” Zeg ik. “Apekool!” Zeg ik. Ik ben een fan van originele ideeën en vernieuwende concepten en die zijn in de reeks Kaamelott inderdaad misschien wat moeilijker vindbaar. De meerwaarde ligt echter in de uitwerking.

Kaamelott is gebaseerd op de gelijknamige Franse tv-reeks. Alexandre Astier schrijft beide de televisieserie en de strip. Het televisieprogramma kent een groot succes in het land van kaas en honing en hoewel ik de reeks nog niet gezien heb vermoed ik dat dat succes ligt aan de dialogen en de amusant uitgewerkte strubbels tussen de vele personages. De verhoudingen tussen de verschillende personages stoelen op alledaagse verwikkelingen. De plot van de zevende aflevering van de strip is zodoende vrij herkenbaar. Koning Arthur logeert in een deelstaat van zijn rijk, Carmelide, bij zijn schoonouders. In principe is Arthur de grote baas in het koninkrijk maar zijn schoonouders zijn de heersers van de deelstaat. Aan de ene kant is Arthur dus de overste van zijn schoonouders, maar aan de andere kant is hij getrouwd met hun dochter. Arthur en zijn schoonvader komen, op zijn zachts gezegd, niet echt overeen en al na enkele prentjes starten ze een gebakkelei dat doorheen de hele strip blijft duren. Als de lieftallige gade van Artur echter ontvoerd wordt door een onbekende grootmacht, die bovendien Carmelide probeert te veroveren, gaan de poppen helemaal aan het dansen.

Arthur en zijn schoonpapa kunnen het maar niet eens worden over de te volgen weg om de invallers het hoofd te bieden en de prinses te redden en doen de hele situatie door hun gebekvecht (bekgevecht?) grandioos ontsporen. Uiteindelijk wordt een beroep gedaan op de ridders van de ronde tafel en de heersers van andere deelstaten van het land. Het hilarische aan de mannelijke personages in deze strip is dat ze in de grond veruit allemaal losers en onnozelaars zijn. Zo werden ze gecast in de televisieserie en zo worden ze ook getekend door Steven Dupré. Geen knappe binken maar pufferige zweters met een gezellig buikje. Ze liggen bovendien nog eens allemaal onder de sloef bij hun respectievelijke vrouwen. Die vrouwen blijken dan weer bijna allemaal dragonders en xantippes die de huishoudelijke touwtjes stevig in handen houden. De dialogen zoemen in het rond en draaien bijna onveranderlijk uit op discussies die nergens heen gaan. Extra entertainend, als het ware. Verwarring en onbegrip alom.

Astier giet over dit geheel nog een (kaas)sausje van satire. Trage administratie, het lompe militaire apparaat en kibbelende politici krijgen allemaal een veeg uit de pan. Steven Dupré tekent de gebeurtenissen met veel vaart en aplomb. Hij balanceert constant tussen realisme (nodig voor de actie) en een licht cartooneske toets (nodig voor de humor), maar verliest nooit het evenwicht. Vooral met de mimiek van de personages en hun lichaamstaal krijgt Dupré de lachers onder ons op de hand. Dupré spring ook op kundige wijze om met lichtjes uit de band springende camerastandpunten, wat zorgt voor een fris ritme en een aantrekkelijke bladspiegel. De lezer zal zich niet vervelen, quoi? Kaamelott is binnen zijn genre één van de topreeksen en biedt een half uurtje ontspanning voor de mensen die geen geld genoeg hebben om twee weken naar de Franse Provence te trekken. Kaas.