Ik heb geen kinderwens. Een kinderwens is als hopen op een strontfabriek in je huis. Een strontfabriek die 24 op 24 lawaai maakt en waar je constant brandstof en briefjes van 100 euro in moet steken. Bovendien vergt het onderhoud nog eens een gedegen kennis van pedagogie, anatomie, fysiologie en psychologie. Dacht ik. Guy Delisle bewijst met dit boek dat het allemaal wel los loopt.

Delisle, bekend van zijn reisstripdagboeken (Birma, Jeruzalem, Shenzhen, Pyongyang), neemt in Gids voor ‘slechte’ vaders het fenomeen vaderschap onder de loep. In korte, grappige verhaaltjes schetst hij hoe een, ongetwijfeld uitvergrote, versie van zichzelf alle verantwoordelijkheid aan kant schuift bij het opvoeden van zijn zoontje en dochtertje. Hij zet practical jokes op met kettingzagen en afgesneden handen, beoordeelt de tekening van zijn dochter als zat hij in de jury van Angoulême en ontzegt zijn kinderen gezond voedsel omdat hij het voor zichzelf wil houden. In principe komt het erop neer dat hij zijn kinderen vaak behandelt als volwassenen. De kinderen lijken echter omstreeks 5 en 8 jaar oud te zijn, dus u kunt zich wel inbeelden dat de strapatsen van Delisle komische gevolgen hebben.

De verhaaltjes zijn simpel in opzet, zo wordt er bijna uitsluitend dialoog gebruikt als verhalend element. De sfeer blijft steeds luchtig, al zal er hier en daar een ouder misschien vinden dat Delisle te ver gaat. Dat zal dan mede door de droge en afstandelijke manier zijn waarop Delisle kond doet van zijn gezinsperikelen. Sommige mensen hebben nu eenmaal een lachband nodig om te weten dat iets humor is. De tekeningen zijn trefzeker en simpel. Enkele lijntjes, grijs steunkleurtje en klaar. Verdenk Delisle nu niet meteen van luiheid. Dit soort uitgepuurde stijl is immers zeer geschikt om overdrijvingen en emoties mee over te brengen. Als een mond slechts een simpele lijn is volstaat het om die iets te verschuiven of te verdikken om er een aanstekelijke grimas van te maken. Dit boek werd duidelijk uitgegeven om als origineel cadeau te dienen om te schenken aan mensen met jonge kinderen. De titel zegt genoeg. Let ook vooral op de aanhalingstekens rond het woord “slechte”. We willen de ontvanger van het cadeau niet beledigen, nietwaar? Hoewel ik een hekel heb aan marketing moet ik wel toegeven dat het boek ook simpelweg is wat het pretendeert te zijn: een leuk cadeau, voor een ander of voor jezelf.

Een nadeel van die marketingstrategie is dat men het boek blijkbaar ook een uitzicht moest geven dat “voor volwassenen” uitstraalt. Deze strip heeft daardoor de dimensies van een boek. Het telt 194 pagina’s, maar op elke pagina staan slechts twee plaatjes. Dat werkt heel goed bij op zichzelf staande cartoons, maar hier wordt het ritme van de verhalen onderbroken en leest het geheel soms wat stroef. Een kleine rekensom leert ons ook dat de strip op normaal formaat wellicht wat dun uitgevallen zou zijn. Nemen we nu nog 6 plaatjes per pagina, dan komen we op 32 à 33 pagina’s. Dan wordt 14.90 euro al snel vrij veel geld. Delisle tekent deze verhaaltjes waarschijnlijk tussendoor, maar hij had misschien moeten wachten met uitgeven tot hij er wat meer in stock had. Met de prijs/kwaliteit verhouding zit het goed. Prijs/kwantiteit had beter gekund. Gelukkig maakt dat de strip zelf niet minder smakelijk.