Baru staat bekend om zijn strips met maatschappijkritische inslag. Ook in Laat die bassen beuken, Bruno! is daaraan geen gebrek. Gelukkig verstaat de man de kunst om het verhaal voorop te stellen en niet te gaan preken. In dit boek worden twee verhalen door elkaar heen geweven. Allereerst zijn er de belevenissen van een jonge, zwarte illegaal die voetballer wil worden en ten tweede is er een misdaadverhaal over drie oude knarren die nog een laatste grote slag willen slaan.

Het maatschappijkritische zit, zoals u al raden kan, vooral in het verhaal van de jonge voetballer. Zonder je iets door het strot te willen rammen schetst Baru de uitzichtloosheid van een bestaan in wat voor ons slechts een vakantiebestemming is, maar voor vele andere mensen een brute realiteit: Afrika. De belevenissen van de jonge voetballer die in het westen terecht komt, de ontberingen die hij moet doorstaan en de constante angst om opgepakt te worden door de politie worden door Baru in een vlotte en spannende vertelling gegoten. Magistraal is ook hoe hij de aanleiding van het vertrek van de jonge voetballer, en vooral waar dat uiteindelijk op uitdraait, beschrijft.

De tweede plotlijn is er één van het genre dat in films vaak “heist” genoemd wordt: het plannen en uitvoeren van een ingewikkelde misdaad staat centraal. U kunt alle geijkte ingrediënten verwachten: verraad, plottwists en spectaculaire achtervolgingsscènes. Het feit dat het hier om bejaarde boeven gaat is een meerwaarde voor het verhaal, enkel en alleen al omdat die invalshoek weer eens wat anders is. Vooral de kijk van het trio op het leven en de misdaad en het contrast met de kijk van de jongere generatie criminelen levert entertainend leesvoer op. Dat beide verhalen uiteindelijk met elkaar verweven worden wist u al, dat Baru dat naadloos weet te doen geef ik u hier gratis mee. De ontknoping is verrassend en steunt meer op realistische plotwendingen dan we gewend zijn in dit soort verhalen. Wat mij betreft is ook dat een voordeel. De tekeningen van Baru zijn een streling voor het oog. Vooral de manier waarop hij actie en beweging in zijn op het eerste zicht statische stijl weet te steken is een opsteker. Zonder overdadig gebruik van vluchtlijnen en dergelijke weet Baru zijn pagina’s toch flitsend te presenteren. Ik heb het nu niet alleen over de scènes waarin geschoten en gecrasht wordt. Ook de voetbalscènes kennen een vorm van elegantie die er niet om liegt.

Af en toe moest ik toch een wenkbrauw optrekken omdat het verloop van bepaalde gebeurtenissen niet helemaal duidelijk was. Enkele pagina’s later komt de aap echter steeds uit de mouw en dus ik vermoed dat deze passages geen voorbeeld van onkunde zijn maar eerder een techniek om suspense op te bouwen. Een minpuntje dan: de cover wist me niet meteen te overtuigen. Ik dacht eerst met een kinderboek te maken te hebben. Een kort rondje Google leerde me dat ook de originele Franse cover niet om over naar huis te schrijven is. Toch vreemd voor zo’n grote naam. Maar soit: het gaat om de inhoud en die is om duimen en vingers, en misschien zelfs ook lippen en tenen, bij af te likken.

Meer recensies van Peter kunt u lezen op zijn blog.