Grote bambi-ogen, overacting, flitsende actie die soms een gebrek aan verhaal verbergt, machogedrag, veel geblaat en weinig wol… Doorgaans is manga niet echt mijn ding. Natuurlijk zijn er Akira en consorten, meesterwerken die men als rechtgeaarde striplezer moet gelezen hebben. Maar ik had nooit gedacht dat ik nog een manga zou lezen die noch een meesterwerk, noch een op mijn zenuwen werkende strip is.

Het verhaal van Psyren steunt op een premisse waarmee de maker, Toshiaki Iwashiro, twee kanten mee uitkon: ingenieus of rotslecht. Geruchten doen de ronde, geruchten over zeer zeldzame en exclusieve telefoonkaarten. Niemand lijkt echt te weten waarvoor ze dienen, maar er wordt grof geld geboden voor wie zo’n kaart kan vinden en ze wil verkopen. De kaarten blijken toegang te geven tot een apocalyptisch slagveld. Men gebruike de kaart in een telefooncel, men beantwoorde een paar vragen en als men uitgekozen wordt sta je binnen de kortste keren tussen rokende ruines die vergeven zijn van angstaanjagende monsters. Langzaam maar zeker komen we te weten dat dit gedoe één groot spel is. Elke keer als iemand naar dat vreemde landschap wordt getransporteerd is het de bedoeling dat die ergens een telefooncel kan bereiken waardoor hij of zij weer in de echte wereld terecht komen. De opdrachten worden steeds moeilijker en al snel blijkt dat de hoofdprijs van deze opdrachten geen roem of centen inhoud maar het lot van de wereld.

Op zich klinkt dat niet zo bijster boeiend of origineel. De eerste twee albums konden mij niet bekoren, maar in dit derde deel lijkt alles op zijn plaats te vallen. Deze aflevering speelt zich helemaal af in de wereld van Psyren en de actie spat ervan af. De hoofdpersonages zijn constant in de weer met overleven, vechten en discussiëren over de te volgen strategie. Klakkeloze actie is niet mijn ding, des te verrassender dus dat net dit deel ervoor zorgde dat ik het verhaal werd ingetrokken. Dat ligt voor een groot deel aan de ontwikkeling van de plot en de manier waarop de actie wordt behandeld. Langzaam maar zeker komen we meer te weten over de wereld van Psyren. Ik ga hier nu niet verraden wat, maar kan alleszins zeggen dat het qua originaliteit en spanning de juiste kant lijkt op te gaan. De forte van de actie is dat er niet oeverloos heen en weer gemept of geschoten wordt maar dat de deelnemers aan het spel echte puzzels moeten oplossen. Er moet nagedacht worden over hoe ze welk monster zullen aanpakken. Elke persoon heeft ook een bepaalde speciale geestelijke kracht, het blijft natuurlijk manga, maar het is interessant om te lezen hoe ze ertoe komen om bepaalde krachten op trefzekere wijze te bundelen om één of andere misbaksel uit te schakelen.

Ook de mix van personages is er bal op. We krijgen hier te maken met een spierbundel die vroeger een nerd was, een arrogante, egoïstische betweter, een meisje dat al zeer lang in de wereld van Psyren ronddwaalt en dus de de facto leidster is, een ijdele filmster, en nog enkele andere interessante jongsters. Dat er ook nog een driehoeksrelatie in het spel is maakt de interactie des te smeuïger. In de traditie van dit soort manga lijken de personages puur op willekeur en emotie reagerende, ongestuurde projectielen. Het lijkt alsof ze alles wat ze denken en willen er meteen uitflappen. En elk greintje aan reactie of emotie wordt dan nog eens tot in het oneindige gedramatiseerd. Normaal gezien werkt dit ferm op de zenuwen maar in Psyren lijken die verhaalingrediënten expres tot zo’n hoog niveau getild dat het geheel vrij hilarisch wordt.

Iwashiro blijft ook consequent in zijn karaktertekeningen. Op die manier vermijdt hij dat het ongeloofwaardig wordt en bereikt hij bij de lezer een soort van extreme suspension of disbelief. De tekeningen zijn vrij gedetailleerd en gelardeerd met arceringen, dunne lijntjes en pointillisme. Op hun best zijn die meesterlijk uitgevoerd, op hun slechts vrij onoverzichtelijk. Waarschijnlijk heeft het kleine formaat van dit boek daar veel mee te maken. Maar dat is ook typisch voor manga. Een lekkere snack voor de meerwaardezoeker met open geest die tussen het lezen van zware graphic novels door ook eens graag iets luchtigs verteert.