Daar konden we natuurlijk op wachten: hadden we een paar jaar geleden aan de lopende band Norah Jones-klonen, met het huidige succes van Amy Winehouse konden de replica’s natuurlijk niet uitblijven. Wie met die reserve in zijn achterhoofd naar Adele’s 19 gaat luisteren wordt niet teleurgesteld. De lichtelijk krakende stem, de verwijzingen naar de girl groups van de jaren zestig, de Peggy Lee-achtige Weltschmertz, de indrukwekkende optredens bij Jools Holland, het zit er allemaal in. Maar Adele is geen goedkope kopie, alleen al omdat de negentienjarige alle nummers zelf geschreven heeft en naast het zingen ook nog eens (het spelen van: kan weg) de basgitaar en gitaar beheerst.

In Engeland is ze al binnengehaald als de nieuwe Joss Stone, Lily Allen en/of mevrouw Winehouse. Die vergelijkingen zijn toch ergens jammer (ik zou zeggen: doen geen recht aan) voor een in essentie helemaal geen onaardig debuut. Singles Hometown Glory, Chasing Pavements en Right As Rain geven een goed beeld wat deze dame in huis heeft: girly pop met een donker randje zoals alleen de Britten dat kunnen maken, De Marianne Faithfull-achtige stem voegt daar een lekker gruizige dimensie aan toe.

Als verklaring voor haar gebroken stemgeluid schrijft ze in haar bio dat ze als kind eindeloos de Spice Girls en Gabrielle nadeed. Gelukkig is er van die luchtige invloeden niet veel terug te horen. ‘The voice of next year’ kopte Q vorig jaar naar aanleiding van haar eerste single.
We zullen zien of ze gelijk gaan krijgen.