Maar nu is er dan eindelijk weer een teken van leven van dit fijnbesnaarde trio. Een titelloos album, maar zeker met noemenswaardige inhoud. Opvallend aan de nieuwe plaat is de prominente rol van de piano. Maar of dat een pluspunt is? De kracht van The New Year zit hem vooral in het virtuoze vlechtwerk van de twee gitaarspelende broers Bubba en Matt Kadane. Matt is geen pianist. Het valt natuurlijk te prijzen dat Matt iets nieuws probeert, maar z’n toetsenwerk kan met wat goeie wil hooguit effectief genoemd worden. MMV is daarmee een van de zwakkere nummers. De teksten van de zingende Kadanes zijn nog altijd aan de herfstige kant. Met het hart op de tong zingen de broers zo kalm, bedachtzaam en kwetsbaar dat het de aandacht heel effectief naar de woorden buigt. Je kunt niet anders dan elk woord volgen. Karate’s Geoff Farina, een vergelijkbare zanger-gitarist, doet dit ook maar daar wordt het al gauw vervelend en pathetisch omdat hij zichzelf te serieus lijkt te nemen. The New Year doet tussen de melancholische akkoorden door gelukkig wel aan relativererende humor.

De tien nieuwe tracks zijn wel diverser dan op de vorige twee albums en weer prachtig helder opgenomen door Steve Albini. Het onmogelijk hoge niveau van hun debuut Newness Ends uit 2001 wordt hier niet gehaald (check Gasoline en u snapt waar ik het over heb), maar er staan wel degelijk krakers op, zoals The door opens en X Off Days. Dat zijn ook meteen de twee beste nummers. Zolang ze blijven rocken met die gitaren en de piano op de achtergrond houden, komt het wel goed met The New Year. Liefhebbers van Grandaddy en Sufjan Stevens kan dit best eens goed bevallen.