Collega-artiesten stonden in de rij om een gastbijdrage te vragen. Alhoewel Antony Hegarty kritisch bleef kwamen we hem veelvuldig tegen, onder andere op albums van Lou Reed, CocoRosie, Rufus Wainwright, Björk en Boy George. Met Hercules & the Love Affair scoorde hij met Blind zelfs een kleine hit. Maar in die veelvuldige airplay schuilde ook een gevaar. Nu de verrassing van zijn stem er af was, zou hij met een volgende plaat toch meer moeten bieden om het publiek te blijven boeien. De EP Another world, die als voorbode verscheen, was nog wat wisselend van kwaliteit. The Crying Light daarentegen maakt de belofte toch weer waar. Omdat aan zijn stem niet zoveel te veranderen is en hij dezelfde zelfde muzikale koers wilde blijven volgen, koos Antony juist voor een tekstuele verdieping.

Op I Am A Bird Now was Antony vooral nog gericht op zijn leven in New York. Door het vele touren en reizen over de wereld staan in The Crying Light juist meer wereldlijke thema’s centraal. De klimaatproblematiek komt voorbij in nummers als Another World en Everglade, het gebrek aan vrede op One Dove. Dat neemt niet weg dat ook op deze plaat een aantal persoonlijke pijnpunten de revue passeren. Zo behandelt hij op Aeon de moeizame relatie met zijn vader. Het artwork van dit album is ook weer met grote zorg bij de thematiek uitgezocht. Sierde op de vorige plaat Candy Darling (uit de Andy Warhol-scene) de hoes, ditmaal is gekozen voor fotowerk van de Japanse Kazuo Ohno, de inmiddels 100-jarige experimentele danskunstenaar. De breekbare man bevestigt wat Antony met de plaat wil zeggen. In zijn eigen woorden: 'Een tedere plaat, met liedjes die mensen aan het denken zetten over toestand in de wereld, en aan wat zij er aan kunnen doen.'